Vertrouwen…

‘Veel mensen willen ooit een wereldreis maken, maar doen het niet. Erover praten is veiliger dan de stap te wagen’. Soms ontbreekt gewoon het vertrouwen. Het vertrouwen op jezelf, op anderen of wat er op je levenspad komt. Vertrouw ik de beweegredenen van de kapitein als hij een havenplaats overslaat? Vertrouw ik erop dat als ik vooraf geld overmaak de jeep straks ook aan de haven staat? Vertrouw ik, waneer ik thuis kom, dat mijn ‘lege’ agenda zich weer vult? Mensen met meer vertrouwen zijn gelukkiger, net als samenlevingen en bedrijven. Wantrouwen heeft invloed op onze persoonlijkheid en kan ons levensgeluk blokkeren.

Van Zuid Afrika vaart het schip met twaalf knopen langzaam naar Namibië. Er hangt al een paar dagen dichte mist. Soms is het uitzicht slechts tientallen meters. Regelmatig klinkt het zware geluid van de scheepshoorn. Wellicht om (vissers)schepen die electronisch minder modern toegerust zijn, te waarschuwen. Ik voel ongerustheid met zoveel mist. Zijn we wel op tijd in Walvisbaai? Na de theatershow vieren we de verjaardagsparty van Michaela. ‘Happy birthday’ klinkt het in vele talen. Prosecco in overvloed en ik smul van de verse aardbeien in chocolade. De mooie avond eindigt echter in mineur. Onze Deense vrienden, vader en zoon, vliegen morgen naar huis. De gezondheid van hun negentig jarige (groot) vader is kritiek. Mijn humeur tijdens het feestje slaat om. Ik voel hoe dichtbij het afscheid is van twee mooie mensen. Ole en Henrik ik ga jullie missen.

Gelukkig zijn we op tijd in Namibië, ondanks de mist. Helaas maar voor een dag. De voormalige Duitse kolonie, met tweemaal het formaat van haar moederland, heeft slechts 2,3 miljoen inwoners. Het cruiseschip is aangemeerd in Walvisbaai. Namibisch bekendste baai met plankton rijk water is een lust voor walvissen. Thuis hoorde ik al over de schoonheid van dit Afrikaanse land. Nieuwsgierig kijk ik over de reling naar de zandkust. Prachtige duinen zie ik voor me.

Via internet heeft Marjo een ‘off the road’ woestijn dagtour geregeld. Acht uur ’s morgens staan drie jeeps bij de havenpoort. Met negentienen beginnen we aan dit avontuur. In de haven hangt nog steeds mist. Francois onze ‘ranger’ praat gepassioneerd over het land. In Zuid Afrika zijn natuur parken, hier leven de wilde dieren ‘gewoon’ overal. Zijn humor, enthousiasme en kennis van het land zijn aanstekelijk. We vragen hem ‘het hemd van zijn lijf’ over zijn land. Over de natuur, de duinen, de delfstoffen, het goud, de diamanten, de inwoners, de dieren, de planten, de economie en de verschillen met Zuid Afrika. Hij vertelt graag over zijn werk en familie. Heerlijk om zijn liefde voor zijn vaderland te voelen.

Ik geniet van de woestijnrit en de mooie zandduinen. Het Namibische Naukluft Park is een van de oudste woestijnen in de wereld. Voor sommigen is het slechts een eentonig zandlandschap. Wie echt kijkt en nieuwsgierig is ziet de variëteit van dit landschap. ‘Dune seven’ is de eerste stop. Ruim honderd meter hoge duinen liggen voor me. De zon is inmiddels doorgekomen en doet de temperatuur goed. Blootsvoets klim ik naar boven. De inspanning leidt tot een mooi uitzicht. Ik zie mensen op handen en voeten naar boven klimmen. Beneden, in de verte lijkt het een oase. Fraaie palmbomen sieren het zandlandschap. Ik zie een caleidoscoop aan zandkleuren om me heen. Dat ik niet vooroverval is een ‘gekke’ ervaring wanneer ik snel naar beneden ren. Het mulle zand voelt aangenaam en warm.

De jeeps hervatten de tour in dit bijzondere landschap. Door de ‘Swakop River Valley’ rijden we naar het zogeheten ‘maanlandschap’. Gevormd door de wind die door de eeuwen heen de bergen erodeerde. Een onvoorstelbaar mooi landschap zie ik voor me. Het lijkt echt de maan met zijn grauwe kleuren en vele kraters. Misschien zijn de Amerikanen hier met hun Apollo project ‘geland’ en niet op de maan. Toch vertrouw ik op de Amerikaanse ruimtevaart, ondanks dat meerdere Amerikaanse films in Namibië zijn opgenomen. Dit uniek ruige landschap is adembenemend mooi. Vlug neem ik wat foto’s. Ik realiseer me de beperking die later ongetwijfeld weer zal blijken.

Een stop in de ‘Welwitchia valley’. Een gids, een plant specialist, vertelt enthousiast over de tweebladige Mirabilis plant. Ik haak af bij de ‘bipolaire evolutionaire reproductie’ van dit exemplaar. En wat de plant betreft: mooi is anders, maar duizend jaar oud maakt hem toch wel bijzonder. Met een koud pilsje en lekkere hapjes picknicken we in het woeste landschap. Off the road rijden maakt dit mogelijk. Vanwege de hete zon zijn ’s middags de dieren moeilijk te spotten. Enkele struisvogels rennen in de verte. Overigens zijn er genoeg kleine dieren die ik niet in mijn eentje wil tegenkomen. Dodelijk giftige slangen en spinnen, schorpioenen en enge hagedisachtige. Ik voel me gelukkig op mijn gemak, en vertrouw op onze gidsen.

In het rustige stadje Swakopmund drinken we koffie. Veel Namibische handelswaar ligt op straat uitgestald. Mooi kleurijk houtsnijwerk, kunstig en met liefde gemaakt. Ik krap achter mijn oor, waar laat ik het? Zowel meenemen, als thuis een plekje vinden, vind ik lastig. Een aantal ‘gitzwarte’ meisjes zie ik verderop. Ik zoom in. ‘Foto you have to pay’, klinkt het op afstand. Prachtige meiden verkopen op de grond sierraden. Kleurrijk gekleed maar blote borsten en rode klei in het haar en op het lichaam. Deze ongetwijfeld authentieke ‘stam’ heeft al mijn aandacht. Marjo koopt een armbandje en rechtvaardigt hiermee de prachtige foto’s.

Het halfedelstenen museum annex winkel heeft voor gunstige prijzen schitterende ‘gemstones’. Stenen in vele soorten en maten, zoals ik nog nooit gezien heb. Ik weersta met moeite de koopverleiding. Francois laat zich die middag wel verleiden en rijdt met zijn jeep door het mulle zand van de duinen. De banden verliezen snel de grip op het losse zand. We staan vast in het zand. Geen seconde denk ik dat we de boot zullen missen. Wat lucht uit de achterste banden helpt meteen. Helaas is er geen tijd voor een echte duincross zoals in Dubai. Het schip wacht. Langs de kust, in het ondiepe zeewater, staan duizenden roze flamingo’s ons uit te wuiven. De schoonheid van dit land maken het een plek om terug te gaan.

Het volgende avontuur is het Britse eiland St. Helena. Tweeduizend kilometer van de zuid west kust van Afrika. ‘Galapagos of the South Atlantic’ wordt het wel genoemd. Tot de opening van het Suez kanaal was het van strategisch belang. Dit eiland, met een uniek maagdelijk karakter, staat op de shortlist van het werelderfgoed. Ruim vierduizend inwoners, geen postbodes, geen geldautomaten en geen strand. Vanaf het dek zie ik het bergachtig vulkanisch eiland dichtbij komen. Ik trappel van ongeduld, want het slechts 122 vierkante kilometer grote eiland ligt op me te wachten.

Met vieren nemen we direct een taxi voor een eilandtocht. De ‘Roover’ uit negentien tweeën-negentig rijdt prima. Uiteraard geen airco en gordels zijn hier niet verplicht. We ontsnappen de ‘drukte’ van de hoofdstad Jamestown en rijden de bergen in. Het graf en huis van Napoleon ligt op deze route. Een eenvoudig graf omsloten door een metershoog hek vlakbij de favoriete waterbron van de keizer. Prachtig gelegen op een plantsoen tussen mooie planten en bomen. Een Franse vlag siert op enkele meters afstand het tafereel. De werkelijke resten van Napoleon zijn in Frankrijk herbegraven. Longwood House of Maison de Napoleon ligt een paar kilometer verderop. Op een groene grasheuvel staat een fraai wit huis. Wat een juweel, zo wil ik ook wel verbannen worden. In stilte loop ik door ‘zijn’ huis. Tweehonderd jaar geschiedenis zijn hier voelbaar. Vele tekeningen en foto’s geven een beeld van zijn leven. In de tuin peins ik in stilte. Indrukwekkend deze plek. De gedachte van één Europa kende ook hij maar al te goed. In ballingschap leefde hier een ‘groot’ wereldheerser. Hoe was Napoleon eigenlijk als mens? Eigenlijk weet ik maar weinig van hem.

Een uitzichtpunt geeft kijk op Salomons farm met zijn bananen bomen. Naast me hoor ik: ‘hoeveel groentinten wil je eigenlijk hebben?’ Diverse wolken trekken voorbij aan de helder blauwe lucht. Hun schaduwen bewegen over het fraaie bergachtige landschap. Ze ‘spelen’ met het landschap en laten de kleuren dansen.
Het gouverneurshuis is versiert met vlaggetjes, morgen is de Engelse koningin jarig. In de tuin van het magistrale landhuis eet Jonathan zijn groenvoer. De oudste schildpad ter wereld. De 185 jarige trekt zich van ons tumult niks aan.

Onze tour eindigt boven aan de ‘Jacobs ladder’. De steile trap van 699 treden verbindt een deel van het eiland met het lager gelegen Jamestown. Ook naar beneden is het een hele ‘klim’. Daar lopen we langs de fraaie huizen van de enige echte straat in de hoofdstad. De tijd heeft hier twintig jaar stil gestaan. Winkeltjes met gedateerde mode en zelfs een heuse videotheek. Binnenkort is het vliegveld klaar. Dé verbinding met Johannesburg, Zuid Afrika. Ik vraag me af of dit werkelijk vooruitgang betekent.

Op het achterdek van het schip trek ik een fles prosecco open. Met de klanken van ‘Time to say goodbye’ nemen we afscheid van St Helena. Overmorgen passeren we de evenaar. Die lijn doorkruist maar liefst dertien verschillende landen. Ik vertrouw op de navigatiekunst van de officieren die me naar het Kaapverdische eiland Praia brengen. Ik vertrouw erop dat ik mijn meiden snel weer in mijn armen sluit. Vertrouwen maakt mijn leven zoveel makkelijker…

Deel deze pagina:

Facebook

Twitter

Google

Linkedin

Email