Verlangen…

Mijn wereldcruise is ontstaan uit een toevallige aanblik van een brochure vol prachtige bestemmingen. Een foto van een palmboom die licht vooroverhelt in de tropisch zon. Een droomreis langs het voor mij grotendeels onbekende zuidelijk halfrond. Gedreven door een onbestemd verlangen vanuit een dagelijks leven naar een wondere wereld gebracht te worden.
Ik kreeg een voorstelling van vrijheid. Het creëerde een verbeelding van mijn leven, ongebonden aan werk en sociale verplichtingen. Vooraf een jaar lang genieten van het vooruitzicht van een wereldcruise. Ik maakte de allermooiste reis in mijn verbeelding. In mijn fantasie creëerde ik onbegrensde imaginaire mogelijkheden. Het waren heerlijke momenten.

Dat was ruim een jaar geleden. Nu lig ik lig te zonnen op het achterdek. Tussen twee aluminium ligbedden en een geel mozaïek zwembadrand zie ik het zwembadwater. Over de reling, parallel hieraan, is de langzaam deinende zee. Wat plukjes wolken sieren de strak blauwe lucht. Gelukkig schijnt de namiddagzon, naast de gele scheepsschoorsteen, nog sterk genoeg. Ik voel de wind en zon op mijn huid en ruik het aroma van de zee en de zonnecrème. Monotoon gebrom van de scheepsmotoren en geroezemoes van mensen is hoorbaar op de achtergrond. Mensen luieren, lezen, kletsen of leggen een kaartje. In de ontspannen sfeer geniet ieder van zijn laatste cruise dagen. Groene thee en cake maken mijn ‘vieruurtje’ compleet. De serene rust wordt wreed verstoord door een aankondiging: ‘Super bingo om kwart over vijf uur met als hoofdprijs vijfhonderd euro: Don’t miss it’.

Hoe ‘super’ de bingo was zal ik nooit weten. Op het Kaapverdische eiland Santiago met de hoofdstad Praia rijden we in een open dubbeldekker over het eiland. De eenvoud van de nieuwe en oude stad vallen me op. Maar de meningen over dit eiland zijn verdeeld. Onze drieëntwintig jaar jonge gids Anna is lief, welwillend maar onervaren. Ze wil iedereen behagen en is niet duidelijk over tijdsafspraken. Ik ontferm me enigszins over het goedwillende meisje. Bij het fort stoppen we voor een bezoek. Ze kijkt sip en snikt. Een dikke ontevreden Duitser snauwt dat hij zijn geld terug wil. ‘Dit is het smerigste land dat ik óóit heb gezien’, voegt hij eraan toe. Anna is ontdaan en niet opgewassen tegen zoveel botheid. Gelukkig ontvangt ze van anderen steun. Ik ‘ken’ de man, in ons restaurant klaagt hij ook veel. Ik wil hem helpen. Maar wil hij naar zichzelf kijken? Ik voel mijn onvrede en machteloosheid.

Mijn nieuwsgierigheid gaat uit naar de mensen die ik op reis ontmoet. Waarom gedragen ze zich zo? Wat zijn hun beweegredenen? Waarom staan ze op de ‘zendstand’ in plaats van op ‘ontvangst’? Waarom klagen ze? Ik raak niet snel verveelt in de fascinerende wereld van het gedrag van mensen. Ik voel een eindeloze nieuwsgierigheid en vraag me af hoe het leven van een medepassagier eruit ziet. Uit welk land komt hij? Wat doet hij voor de kost? Wat houdt hem momenteel bezig? Wat is zijn droom? Wat is zijn motief om deze reis te maken?

Mensen inspireren me, maken iets bij me los. Soms competitie, soms vrijgevigheid of sentiment. Op deze reis voel ik ook verlangen naar de natuur. Ik merk dat er iets met me gebeurt in de nabijheid van een berg, meer of waterval. Van de natuur, in tegenstelling tot mensen, gaat geen ‘bewuste prikkel’ uit. Bomen, planten en bloemen in hun oneindige verscheidenheid. Bergen door eeuwenlange immense krachten ontstaan. Meren en watervallen in hun talrijke vormen. Die natuur in haar volle schoonheid geeft me ‘bergen’ energie. Ik ervaar er de kracht van stilte, geniet van de rust. Tijd bestaat er niet.

Zoals op het mooie Tenerife. Vanuit de hoofdstad Santa Cruz rijden we door het Esperanza bos met haar gigantische pijn- en eucalyptus bomen. Het Nationale Park Teide met de gelijknamige vulkaan maakt me sprakeloos. Met ruim zevenendertig honderd meter is het de hoogste berg van Spanje. Ik ben stil van het overweldigend krater- en maanlandschap. Vlug maak ik een paar foto’s om daarna op een rotsblok de natuur op me in te laten werken. Ik voel de energie op deze plek. Later hoor ik dat het energieniveau in een vulkaanlandschap bijzonder krachtig is. Stimulerend voor lichaam en geest. Mensen die er wonen zijn gelukkiger. Het stemt me tot na denken. De harmonie van deze natuur inspireert me. Ik voel me er ontspannen en blij.

Lanzarote de volgende dag is zelfs nóg indrukwekkender. De huurauto brengt ons naar Haria, daar is het museum / huis van de Spaanse kunstenaar César Manrique. Geïnspireerd door de omgeving van het vulkanische eiland bouwde hij met natuurlijke materialen een sfeervolle villa. Een betoverende rust gaat uit van deze plek. Véél glas, zonlicht en planten verbinden ‘binnen en buiten’. Zijn atelier, in een prachtige begroeide tuin, geeft zicht op het glooiende landschap. Zonlicht valt brutaal naar naar binnen. Het uitzicht inspireert. Op deze energetisch plek creëerde hij zijn schilderijen.

Het ruige vulkanische landschap van het Timafaya Nationale Park is van een bizarre schoonheid. Ik doe mijn best in woordketens dit onbeschrijfelijke te vatten, maar het lukt niet. Op een smal, steil pad rijdt de parkbus vervaarlijk dicht langs de afgronden. De zware klanken van een requiem klinken uit de speakers. Muziek om de rit door dit landschap nóg intenser te beleven. Het werkt verbluffend goed. Een waanzinnige ervaring. Een vrouw naast me durft niet te kijken en heeft letterlijk het angstzweet. Later zie ik zoutvlaktes, ruige rotskusten en het ‘groene’ meer. Natuur is nooit gewoon maar altijd bijzonder. Natuur oordeelt en kritiseert niet. Zij ‘is’ er voor je. Als laatste twee zijn we terug aan boord. De ‘loopplank’ wordt meteen opgehaald. Deze dag is eindeloos.

Alleen Malaga en Marseille wachten nog op ons. Van een Nederlander krijg ik een Telegraaf die op het schip geprint is. Al maanden ben ik verlost van het (wereld)nieuws. Ik voel geen behoefte om het ‘nieuws’ te volgen. Ik wil geen krant. Misschien een ontkenning van de werkelijkheid die er aan komt. Ik wil deze wereldreis tot het einde genieten. Op een ligbed denk ik terug aan de vele mooie momenten van deze trip rond de wereld.

De wereldcruise bracht wat ik me ervan voorstelde. Méér zelfs. De reis overtrof het ruimschoots. Wat vooraf vaag door mijn geest zweefde, trof ik er de afgelopen maanden rijk gekleurd aan. Veel afwisseling en nauwelijks momenten van verveling. Ik zocht de drukte óf de stilte op die ik nodig had. Na prachtige (ei)landbezoeken verlangde ik weer naar de zeedagen. Na rijke gesprekken in het Duits of Engels, verlangde ik weer naar de eigen taal. En na een groepsexcursie wilde ik weer alleen met Marjo dineren. Iedere morgen verlangde ik naar mijn mediatie met de boeddhistisch monnik Bhante. De opgedane inzichten laat ik nog verder rijpen. Veel mensen hebben me geraakt. Met name zij, die hun hart durfden te volgden om een nieuw leven te starten. Ook raakten me mensen die niet bij zichzelf te rade gaan, veelal klagen en zich contactloos vol ‘vreten’.

Het genoegen dat we aan reizen beleven is misschien eerder afhankelijk van onze instelling dan van onze uiteindelijke bestemming. Ik heb heerlijk gereisd, bijzondere gebieden bezocht en boeiende mensen ontmoet. Weg uit mijn vertrouwde omgeving gaf veel vindingrijke vrijheid. Ik heb me opnieuw verwonderd, andere vragen gesteld en enkele antwoorden gevonden. Ik heb de naald van mijn verlangen opnieuw gericht naar mijn eigen magnetisch Noorden.

Het mooie van reizen is ook het verlangen om naar huis te gaan. Ik zie uit naar mijn dierbaren. Dat fijne moment breekt bijna aan…

Deel deze pagina:

Facebook

Twitter

Google

Linkedin

Email