Verandering…

Veel reizigers willen zoveel mogelijk van de wereld zien. Elke keer weer, en verder als het even kan. Het zoeken naar een soort van ‘paradijs’ zet veel mensen in beweging. Gedreven door een onbestemd verlangen vanuit een ‘saai’ dagelijks leven naar een wondere wereld gebracht te worden. Ik herken het. Maar het ‘paradijs’ is in jezelf. Zelfs de prachtigste zonsondergang, het lekkerste eten, de mooiste muziek geven geen garantie op blijvend geluk. Ik ben blij met afwisseling in mijn leven. Ik wil niet alleen de zomer. Als ‘romanticus’ verlang ik ook naar de winteravonden. Niet altijd dezelfde masseuse: de spanning zou verdwijnen. Alleen maar luxe eten verveelt snel. Ik wil ook eens schnitzel of hamburger en frites met mayo op mijn cruise. Eentonigheid verveelt kennelijk. ‘Verandering van spijs doet eten’.

Ik lig goed ingesmeerd op het dek te zonnen en laat mijn gedachten gaan. Mensen kiezen vaak voor een onveranderlijk, vertrouwde omgeving van ‘geluk’. Het beeld dat ze hierbij hebben is dat van de hemel. Er is een man die zijn hele leven intens geleden heeft dat al het mooie wat hem omringde altijd maar zo tijdelijk was. Nadat hij gestorven is komt hij aan op een prachtige plek, een omgeving waar het beste is van alles. De mooiste vrouw, de prachtigste zonsondergang, het lekkerste eten, de mooiste muziek. Alles is er perfect. Maar het fijnste is nog dat de witgejaste man, die hem op de plek rondleidt, hem verzekert dat alles wat daar is ook altijd zal blijven. Hij is verrukt: dit is waar hij altijd van gedroomd heeft. Eindelijk kan hij van alles genieten, zonder die eeuwige bittere bijsmaak dat alles in zijn omgeving maar tijdelijk is en weer verdwijnt. De eerste dagen geniet hij dan ook als nooit tevoren. Maar op zekere dag, helaas, begint hij zich te vervelen. Hij roept de witgejaste man bij zich en zegt: ‘ik heb mijn buik vol van dit alles, kunt u me niet wat anders verschaffen, iets wat ik niet ken, iets nieuws?’ Bedroefd schudt de witgejaste man zijn hoofd en antwoordt: ‘het spijt me meneer. Dat is toch niet wat u altijd gewild heeft, dat kunnen wij nu niet voor u doen. Wij kunnen u geen verandering van omgeving bieden, alleen maar meer van hetzelfde’. De man hoort het aan en zegt: ‘Mooi is dat, ik had evengoed in de hel kunnen zijn’. Zacht zegt de opzichter: ‘Waar denkt u dat u bent?’

Meteen doet zich een verandering voor die dag. Onverwacht, gaan we voor anker bij ‘Pitcairn Island’. Een Brits eilandje waar een veertigtal ‘zevende generatie’ nabestaanden leeft van de ‘Bounty’. Hèt eiland van het beroemde verhaal ‘muiterij op de Bounty’. Een Brits schip verblijft voor botanisch onderzoek op Tahiti. De bemanning geniet van de seksuele uitspattingen met de mooie Polynesische meisjes. Eenmaal op de terugvaart wordt de kapitein van boord gezet want ze willen niet naar huis. De verleiding van het genot blijkt te groot. Op het naburige ‘Pitcairn Island’ bouwen ze hun leven op.
Onze kapitein heet een afvaardiging van de ‘Pitcairn bewoners’ welkom aan boord. Hun souvenirverkoop vindt gretig aftrek. Een paar ‘bezoekers’ komen zo uit een piratenfilm. Markante, bruin getekende koppen, zwart lang haar, oorbellen, tatoeages en piraten hoeden. Het schouwspel trekt veel passagiers. Fototoestellen klikken. De opwinding is groot, iedereen wil op de foto met de ‘piraten’. Ik doe mee met het ‘kuddegedrag’. Ik knip een foto van de horde mensen die foto’s maken en reflecteer op wat ik zie. Een unieke ‘marketing strategie’. De wereld op zijn kop: in plaats van onze ‘invasie’ op hun eiland, bezoeken zij ons. Ze krijgen onze volle aandacht, alleenrecht en doen buitengewoon goede zaken! Wanneer ze in hun sloep ‘huiswaarts’ varen zwaaien we ze uit.

De haven van Tahiti’s hoofdstad Papeete ligt direct in het centrum. Tahiti is het hoofdeiland van de Frans Polynesische archipel en ontstaan uit twee vulkanen. Met muziek van de ukelele en een bloem worden we warm welkom geheten op dit prachtige tropische eiland. Het microklimaat zorgt voor plotselinge weervariaties. Er moet veel ‘nattigheid’ zijn, ik heb zelden zo’n mooi groen eiland gezien. Hier is de bevolking ‘easy going’. Als er geld is wordt er niet gewerkt. Ik wandel op de locale markt van Papeete. Marjo drapeert zich in een omslagdoek, de ‘pareo’. Prachtige kleuren maar draag je dit thuis? Een sieraad met een ‘zwarte Tahitiaanse parel’ staat beeldig en wordt op maat gemaakt. Een prachtig souvenir.

Op het eiland rijdt ‘Le truck’. Een soort van vrachtwagen met een zelf getimmerde houten constructie met ramen en een dak. Dit kleurrijke vervoermiddel brengt ons rond het eiland. Het is achtentwintig februari en ik geniet van deze bijzondere (verjaar)dag. De eerste stop is een Polynesische tempel. De natuur is prachtig. Er zijn nauwelijks toeristen. Het is niet de hoeveelheid ‘gestapelde stenen’ die mij raakt maar de omgeving. Ik loop om de tempel en zie een groene berg stijl de hoogte in gaan. Het begin van de jungle. Er is even helemaal niemand. Alleen de prachtige, in overvloed groene, natuur. Het is fluisterstil. Ik geniet. ‘Onze mooiste ervaringen zijn de stilste momenten’. De volgende natuurpracht dient zich aan. Een grote grot met kristalhelder water. Ik trek mijn kleren uit en stap voorzichtig in het frisse water. De grot is honderden meters diep. Ik zwem rond en voel me in ‘heaven’. Een paar ‘engelen’ (vrienden) zingen: ‘Happy birthday to you’. Een verjaardagsmoment om nooit te vergeten. In ‘Le truck’ is het gezellig en we voelen een verbondenheid. Een medereiziger feliciteert me en geeft me twee zoete banaantjes. Een verrukkelijke traktatie. De volgende verrassing dient zich aan: een tropisch botanische tuin. Ik zie prachtige exotische bloemen en vruchten. Ik fotografeer en geniet ademloos van al het moois. Een uitgebloeide vrucht trekt mijn aandacht. Ik maak er een foto van. Het ‘vergankelijke’ heeft ook zijn schoonheid. Uren wil ik er blijven. Helaas zijn we maar dertig minuten in dit ‘paradijs’.

Even later ‘dobber’ ik in de kalme, verkoelende zee. Wat een eiland, wat een schoonheid, wat een rust, wat een verjaardag. Ik nip aan mijn cocktail op een terrasje en pak wat pringles. Vroeg in de avond eten we in het park bij de haven. Rond zes uur komen hier iedere avond allerlei busjes aanrijden die zich in mobiele restaurants (Roulottes) omtoveren. Mensen uit alle uithoeken van de aardbol genieten hier van het lekkere eten. Van alles kun je hier krijgen tegen lokale prijzen. Vis of vlees, patat of crêpes. De ambiance, het gemêleerde gezelschap en de maaltijd zijn een feest voor mijn zintuigen. De hemel, met de ondergaande zon, heeft allerlei pastelkleuren. Ons verlichte cruiseschip ligt pal voor me. Wat een plek om met Marjo mijn verjaardag te vieren. Om tien uur die avond feesten we met vrienden op het achterdek. Mijn stoel is versierd met ballonnen. Met taart en prosecco wordt het gauw één uur. Een onvergetelijke dag.

Het ‘hartvormige’ eiland Moorea is ons vervolg. Huwelijks ceremonies worden er in een weergaloos romantische stijl uitgevoerd. Maar de wachtlijst voor een bruiloft is wel ėėn jaar. We gaan ‘snorkelen’. Met vierhonderd paardenkracht ‘vliegt’ het bootje over het prachtig turkoois blauwe zeewater. Het water verandert van kleur. Van diepblauw naar lichtblauw in alle mogelijk denkbare schakeringen. Dolfijnen springen uit het water met sierlijke pirouettes. Machtige beesten die ‘flippers’. In hun habitat verwennen ze me met een heuse ‘dolfijnen show’. Een adembenemend schouwspel. Even later ‘snorkel’ ik in het ondiepe water en zwem tussen de rifhaaien en roggen. Ik voel me Jacques Cousteau. De ongevaarlijke haaien zijn slechts een meter lang. Maar hun aanblik is die als in JAWS. De grote roggen zwemmen sierlijk rond in dit zeeparadijs. Ik zwem met ze op, aai en speel met ze. Ze voelen zacht aan, het lijkt alsof de vissen het fijn vinden. Ik geniet van al de ‘bewoners’ van het warme tropische zeewater. Op het strand staat de BBQ klaar. Hoe mooi kan het zijn op zo’n ‘Bounty’ eiland, onder palmbomen met een koel drankje in de hand.
Die middag doen we een eilandtour. Onze chauffeur annex gids, Albert, is een prachtgast. De bijna zeventig jarige ‘bonvivant’ noemt zich de beste gids van het eiland. Hij heeft drie vrouwen, vele kinderen en kleinkinderen. Op zijn ‘easygoing’ tempo zien we de ‘schatten’ van het eiland. Zijn enthousiasme draagt bij aan een fantastische dag.

De volgende dag zijn we op Bora Bora. Omsloten door een lagune en door koraalriffen. Parelwitte stranden, een lichtblauw gekleurde zee en palmbomen. Vele luxe resorts met bungalows op het water. Internationaal bekend als een van de mooiste plekken op aarde, beschouwd als het mooiste eiland van de stille oceaan. Mijn indruk is anders. Ik zie nogal wat vergane glorie. Een eiland met een monopolie, dat verval kent. Ik ervaar weinig vriendelijkheid en stoor me aan de belachelijk hoge prijzen. ‘Making money’ lijkt het devies. Er is één ‘public beach’. Als ik de zee inloop doen mijn voeten soms pijn van de ‘steentjes’. Gelukkig is er iets dat Bora Bora mooi maakt. Twee uur met een ‘huurbuggy’ op het eiland crossen. Genieten van het uitzicht op de zee met de koele wind in mijn gezicht.

Toch realiseer ik de ‘waarde’ die Bora Bora voor me heeft: Ik leer schoonheid pas echt waarderen wanneer ik ook de vergankelijkheid ervan zie. Die ‘afwisseling’ geeft juist de kleur aan mijn beleving. Die verandering verruimt mijn horizon.
Ik sta die avond op het dek en tuur over het water. Het maanlicht verspreidt zich over de rustig deinende zee. Het ritme maakt me stil. Ik denk aan thuis. Hoe is het met mijn meisjes? Wat doen ze nu? Het is daar twaalf uur later. Deze nacht varen we ‘door de datumgrens’. De kalender springt van vier naar zes maart! Dan is het thuis ineens twaalf uur vroeger. Het duizelt me even bij die ‘verandering’…

Deel deze pagina:

Facebook

Twitter

Google

Linkedin

Email