Het is zesentwintig februari de vijfde zeedag op rij. Ik vermaak me prima aan boord. Ik heb tot nu toe slechts op twee zeedagen enige verveling gekend. Ongelofelijk er is zoveel te doen: Danslessen, taalcursussen, diverse sporten, knutselen, spelletjes, quizzen en lezingen van een professor. Wat ga ik vandaag doen, denk ik bij het wakker worden. Marjo gaat naar bridgeles. Vanmorgen heb ik even geen zin in fitness. Bij het ontbijt eet ik wat vijgen. ‘Die at mijn vader zo graag’, bedenk ik me. Plots realiseer ik me dat hij morgen precies zeventien jaar dood is. Mooie herinneringen stromen binnen. Een lieve man die, ondanks zijn kwalen, tevreden in het leven stond. Zijn ‘sociale hart’ deed pijn bij onrecht. Ik voel een ‘drang’ tot schrijven over het ‘leven’ en de keerzijde ervan de ‘dood’. Twee mysterieuze kanten van dezelfde medaille.
Aan boord zijn zo’n tweeduizend gasten. Ik schat de gemiddelde leeftijd op vijfenzestig. Mensen die hier vier maanden met elkaar leven. Maar er sterven ook mensen. Ik hoor het met verbijstering: elke maand sterft er op het schip wel iemand. Het duizelt me. Ik stel me voor, niet meer thuis komen. Mijn kinderen, familie en vrienden niet meer zien. De wereldreis van je leven als laatste reis… Helaas is het voor enkelen de realiteit. Veel ‘krakkemikkige’ ouderen zijn op de boot. Bovendien heerst er de ‘Costa Disease’: dicht op elkaar leven en airco, bijna iedereen krijgt virale of bacteriële ‘griep’ verschijnselen. De ‘hoogbejaarden’ (Italianen) aan boord behoeven extra zorg. Hun laatste dagen slijten ze liever aan boord dan in een verzorgingstehuis.
De dood laat op het schip ook op een andere wijze haar gezicht zien. Een Française heeft vorige week zelfmoord willen plegen. Man en vrouw hebben inmiddels een aparte cabine. Haar hut wordt door de ‘beveiliging’ dagelijks vierentwintig uur bewaakt. Vanaf Tahiti vliegen ze huiswaarts. Ook is er een man vermist. Uit videobeelden blijkt dat hij in de nacht van boord gesprongen is. De donkere diepte in. Zijn hut is verzegeld. Het raakt me als ik denk aan hun lot. De pijn, verdriet en wanhoop die zij gevoeld moeten hebben. Kiezen voor de dood als ‘oplossing’ om niet meer te hoeven leven… Afschuwelijk!
Hoe geven mensen het ‘lijden’ op hun ‘levensreis’ een plek, denk ik. Een aantal mensen aan boord zit in een rolstoel. Tom, een Noorse ondernemer, kwam door een mysterieuze ziekte erin terecht. Als ‘ervaringsdeskundige’, startte hij een ‘rolstoelfabriek’. Zijn ‘leefregel’: ‘kijk altijd positief naar de mogelijkheden’. Tijdens een middagbuffet zie ik een stel dat mijn aandacht trekt. Zij geeft hem eten. Oneerbiedig gezegd, zij ‘voert’ hem. De jongeman zit met een ‘hoge’ dwarslaesie in een speciale rolstoel. Hij kan alleen zijn hoofd bewegen. Met geduld, aandacht en liefde is zij er voor hem. Waar halen beiden de kracht vandaan? Welke zin zien ze in hun leven? Het is bijzonder, wat ik zie. Het relativeert de ‘sores’ in mijn leven. Waar zeur ik in godsnaam over… Marjo en ik hebben het erover. Wat als één van ons…? Kunnen wij die kracht opbrengen?
Ik denk na over mijn leven. Overmorgen is mijn verjaardag. Leef ik eigenlijk het leven dat ik wil? Ik voel een glimlach. Ik voel blijdschap en een traan van dankbaarheid. Ik voel me gelukkig met Marjo. Ik ben trots en blij met mijn dochters, en mijn schoonzoons. Ook geeft het werk mij veel energie. Regelmatig maak ik ’tijd voor mezelf’ zoals deze heerlijke sabbatical.
Iedereen gun ik een mooi leven. Een leven waarin je ‘jezelf’ kunt zijn. Een leven zonder gevoelens van spijt wanneer de dood ‘aan de poort staat’. Ik herinner me een onderzoek. Aan ’terminale mensen’ wordt gevraagd wat ze in hun leven anders hadden willen doen. Heb je een idee? Op ėėn staat: ‘Ik wou dat ik de moed had gehad mijn eigen leven te leiden en niet het leven dat anderen mij probeerden op te leggen’. (Kennelijke trekken mensen zich pas op dat moment niets meer aan van wat anderen van hen zouden vinden) Op nummer twee staat: ‘Ik wou dat ik wat minder hard had gewerkt’. Op drie: ‘Ik wou dat ik de moed had gehad mijn gevoelens te uiten’, op vier: ‘Ik wou dat ik contact had gehouden met mijn vrienden’ en op vijf: ‘Ik wou dat ik mezelf had toegestaan gelukkiger te zijn.
Jammer dat de meesten van ons pas in staat zijn om ‘zichzelf’ te zijn wanneer ze er binnen afzienbare tijd niet meer zullen zijn! Ik ben blij dat ik weer een jaartje ouder mag worden. En dankbaar om mijn verjaardag op het prachtige Tahiti te vieren. Tot slot wil ik met wat woorden ‘het mooie’ van het leven proberen te vatten:
Soms denk ik het is weer een ‘zoveelste dag’ van mijn leven. Het vaste ritme dat veel weg heeft van een sleur. ‘Ontwaak’, want het is een dag die me gegeven wordt. Een bijzonder cadeau dat ik telkens weer ontvang en mag uitpakken. Een wonderbaarlijke gift die me in staat stelt om te leven. Het enige wat ik hoef te doen is het geschenk in dankbaarheid aanvaarden. De dag omarmen met overgave en passie. Blij zijn met die dag alsof het mijn eerste is óf mijn allerlaatste…
Ik reis om te ontdekken én om te zien wat ontdekt is. Ik voel me een ‘reiziger’ die de wereld verkent. Zomaar als een ‘kind’ wil ik me weer verwonderen en de pracht van het leven (her)ontdekken. Weer nieuwsgierig op zoek naar sporen, schatten, sensaties en antwoorden. Op zoek naar wat verborgen, onverwacht of onlogisch is.
Ik open mijn ogen en ben blij dat ik ze kan openen. Ik zie de lucht met de prachtige kleuren, zie hoe mooi en veranderlijk de wolken zijn. Ik zie het zonlicht, voel de warmte tintelen op mijn huid. Ik zie het weer en de afwisseling ervan. Er is zoveel meer dan goed of slecht weer. Zoals het vandaag is komt het waarschijnlijk nooit meer terug. Ik geniet van de gift van de natuur op deze reis: de bloemen, planten en bomen, de meren, bergen, landschappen en vergezichten. Ik open mijn ogen en kijk ernaar…
Ik open mijn ogen op deze reis en wat mij die brengt. Ik zie de architectuur van zoveel wereldwonderen, de moskeeën, kerken en tempels. Ik zie de prachtige huizen, bruggen, parken en fonteinen.
Ik open mijn ogen en zie de gezichten van de mensen die ik iedere dag ontmoet. Aan boord of in een land. Ieder gezicht met zijn unieke verhaal. Een verhaal dat ik nooit volledig kan vatten. Gezichten vol uitdrukking, lijn en kleur. Al dit leven trekt op dit moment, in volle schoonheid, aan me voorbij. Leven dat samenvalt op dit unieke moment.
Ik wil mensen die ik op mijn ‘levensreis’ ontmoet vriendelijkheid schenken. Het is zo eenvoudig: door oogcontact, door mijn lach, mijn aanraking of louter door mijn aanwezigheid. Hen mijn dankbaarheid laten voelen. Dan pas kan ik zeggen: ‘Ik heb geleefd vandaag’…
11 reacties
Naar het reactie formulier
Peter en Marjo,
Peter een beetje te laat maar niet minder gemeend “PROFICIAT” !!!
Wij genieten van jouw verhalen, een schrijverstalent is verloren gegaan, maar het is misschien nog niet te laat.
Heel veel groeten.
Hans en Ger.
Ha Peter en Marjo.
Mooi om te lezen hoe het leven zo zwaar kan vallen, maar ook zoveel dankbaarheid kan geven.
Het ga jullie goed. Que le vaya bien.
Marline
Hoi Peter,
Ook ik geniet elke keer weer van je prachtige verhalen.
Fijn om te lezen dat jullie het zo naar je zin hebben.
En mijn motto past wel bij jou verhaal.
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd!
Groetjes ook voor Marjo
Lieve pap,
Wauw wat kan jij mooi schrijven!
Ik vind het elke keer weer leuk om een nieuw verhaaltje te lezen.
En zorg er inderdaad maar voor dat jullie twee gewoon veilig thuis komen 1 mei!!
Geniet er nog van.
Tot snel liefs Lotte
Beste Peter en Marjo,
Allereerst wil ik jou,Peter, van harte proficiat wensen.
Blijf zo genieten, je verwonderen en betrokken voelen met alles om je heen, zoals je in je laatste brief zo mooi verwoord.
Misschien wordt het wel een hele bijzondere dag!
Wij genieten hier ook met volle teugen van alles om ons heen hier in Vietnam.
Lieve groet,
Isabelle
Hallo Peter,
Hier vanuit Vietnam wens ik jou een hele fijne verjaardag toe, eentje die je niet gauw gaat vergeten.
We zullen je wijze lessen hier gaan toepassen op vakantie
Heel veel groeten, ook aan Marjo.
Liefs Toinette
Dag Peter nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ik geniet van je verhalen.
Maak zo toch een klein beetje jullie reis mee. Groetjes voor Marjo.
Liefs Riet Bekers
Hallo Marjo en Peter,
Ook al is het al 4 maart, en hebben we vanmorgen hier op school de inschrijfochtend gehad,
toch wil ik Peter nog van harte feliciteren met zijn verjaardag op 28 februari. Dus Peter van Harte en geniet samen met Marjo van jullie prachtige reis. Wij denken aan jullie en jullie hoop ik aan ons. Ga verder met het schrijven van al jullie ervaringen dan genieten wij mee.
Groetjes Hanny
Hoera, het is vandaag!
Hallo Peter en Marjo,
Wat heb je dat mooi geschreven Peter!
Nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag, doe de groetjes aan Marjo!
We zijn nu alweer benieuwd naar je volgende verhaal !
Groetjes,
Jo en Ans,
Dag Peter en Marjo,
Wat heb je ons wederom een schitterende brief gestuurd. Iedere dag (nou ja vrijwel iedere dag) kijk ik in mijn postvakje of er een brief van onze wereldreiziger aan te treffen is. In één adem heb ik deze laatste brief gelezen en het heeft me ontroerd. Prachtig hoe jij je woorden kiest en als lezer geef je ons het geval, daar bij jou op die grote sloep te zijn.
Voor overmorgen een heel plezierige verjaardag (nóg plezieriger dan al jullie dagen al zijn) en denk niet te veel aan die oudjes, die je de komende reistijd voor zullen gaan.
xx Jan en Bea Werkhoven.