Er speelt zich een gevecht in mij af, een strijd tussen twee wolven. De ene is egoïstisch, hebzuchtig, jaloers, arrogant en laf. De andere is rustig, liefdevol, bescheiden, gul, eerlijk en betrouwbaar. Deze wolven vechten ook in jou en in ieder ander persoon. Welke wolf zal winnen? De wolf die jij voedt zal winnen.
We kennen onszelf minder goed dan dat we denken. Ken uzelf, maar helaas zijn we vreemden voor onszelf. Innerlijke conflicten, zetten zich ongemerkt vast in het lijf. Te vaak doen we een job waar we niet achter staan of blijven in energie-kostende relaties. Bij de vraag hoe gaat het is het standaard antwoord: ‘goed.’ De meest voorkomende leugen is de leugen waarmee we onszelf voorliegen. De wereld is vol met veilige schuilers en succesvolle vluchters. Onze innerlijke advocaat vindt altijd wel een manier om ons vrij te pleiten, geholpen door verdoving met pijnstillers, drugs, alcohol en comfortfood. De grote ‘dik voor mekaar show’. Door onszelf geënsceneerd om de vervreemding van onszelf niet te voelen.
Angst is een levensader om vooruit te komen in het leven die niet onderdrukt moet worden. Voor veel relaties is corona een zware beproeving. Velen grijpen, om niet naar binnen te hoeven kijken, liever naar hun smartphones. Als je nooit met een wijntje, elkaars gevoelsleven onderzoekt maar als een economische eenheid leeft, gebeurt er wat: je komt dichter tot elkaar of komt erachter dat je veel verder van elkaar afstaan dan je dacht.
Je angstig, verdrietig en kwetsbaar voelen is klote, maar wel de voorwaarde voor alles wat mooi en waardevol is in het leven. Hoe je omgaat met emoties ketent je of bevrijdt je. De angst recht in de ogen kijken is ’t aller moeilijkst. De schoonheid van angst te durven zien. Dat avontuur aangaan in plaats van het bestrijden of negeren.
Het coronavirus leert ons omgaan met de eindigheid der dingen. Een juiste levenshouding erkent bestaansonzekerheid. Emotioneel een ander raken door openhartig te praten over je angst. Hazes zong: ‘Geef mij nu je angst, ik geef er de hoop voor terug.’ Toen Ramses Shaffy te horen kreeg dat hij zou gaan sterven, zei hij: ‘Wat interessant, dat heb ik nog nooit meegemaakt.’ Dat is een houding die mij aanspreekt. Me verzoenen met de tragiek van het leven. In onze angst te sterven wordt het verlangen om voluit te leven geboren.
Het virus is een gezonde correctie op een doorgeschoten levensstijl. De pandemie geeft aan dat de grens bereikt is van individualisme, materialisme en verdeeldheid. De grens van het vervuilen van lucht, water en bodem. De crisis biedt hoop op een betere toekomst. Maar het vergt meer dan alleen dat besef. Het vergt moed om je ego op te geven voor het belang van elkaar, de gemeenschap en aarde.
Wil jij in de abdij van Postel een paar dagen stilstaan bij jezelf:
-De plek der moeite niet toedekken maar juist koesteren. De innerlijke rust voelen in stressvolle situaties. Een ander emotioneel raken door openhartig te praten over je twijfels en kwetsbaarheden. Open kaart spelen, jezelf zijn.
-Met anderen je kleine verdriet, of de lastigheden van het leven delen. Vragen stellen aan elkaar, goede, echte vragen. Waarvan word ik blij? Wat voor partner, ouder wil ik zijn? Luisteren naar elkaar om te begrijpen in plaats van te antwoorden.
-Energie voelen, je verzoenen met de vele facetten van het leven. Maar vooral aangeraakt worden door de verwondering van het leven zelf.
