Echo van het leven…

Het leven op de wereldreis bevalt me prima. Na ruim drie weken is de balans zonder meer positief. ‘Ja, vind je dat gek’, denk je misschien, met zoveel luxe, comfort en bezienswaardigheden. Maar ik maak een afweging tussen het ‘genieten’ en het ‘missen’. Natuurlijk is het leven op onze wereldcruise van de ‘buitencategorie’: zon, bubbelbaden, veel gangen gastronomie, heerlijke wijnen en bovenal de prachtige landen, plaatsen en dito vergezichten. Gelukkig het ‘missen’ valt me mee: het ’thuisfront’, doet het prima! Een oprecht, groot compliment aan iedereen daar. Jullie kiezen er tenslotte niet voor, om vier maanden, zonder ons te zijn!

Uruguay, en preciezer ‘Punta del Esta’, is weer een ‘pareltje’ op onze vaarroute. Voor het eerst ’tenderen’ we. De Costa gaat voor anker buiten het haventje. In kleine bootjes varen we ernaar toe. Wat een ‘avontuurlijke charme’ heeft deze eenvoud. Glimlachend stap ik uit het bootje en voel het vaste land weer onder mijn voeten. De glimlach wordt door de lokale bevolking beantwoord met een vriendelijk welkom. Het wordt weer zo’n heerlijke dag.
Uruguay, een voormalige provincie van Brazilië, is relatief klein met ruim 3 miljoen mensen. Het veiligste Zuid Amerikaanse land, met vriendelijke mensen. ‘Punta del Esta’ is een van de duurste badplaatsen van Zuid Amerika en voor de ‘happy few’. Op 150 km afstand van de hoofdstad Montevideo. Vanaf de haven, met de vele jachten, wandelen we door het plaatsje. Met een plattegrond in de hand lopen we het centrum uit. Meteen ervaar ik de rust en stilte die er heerst. Rechts zie ik de licht golvende zee uitlopen op het rotsachtige strand met talrijke zeemeeuwen, links de prachtige bungalows met tropische, weelderige tuinen. Het lijkt ons (net als vele Argentijnen) fantastisch om hier, in deze oase van stilte, onze laatste jaren door te brengen. Alles is ruim opgezet en goed onderhouden. De palmbomen rondom de vuurtoren op een pleintje geven hem nog meer allure. Als je voor de toren staat, op de kruising van een Noord en Zuid lijn, en fluistert, wordt de echo door de vuurtoren weerkaatst. Ik neem plaats op een bank in een klein, pastel blauw gekleurd houten kerkje. De luiken van de ramen van het kerkje staan open. Een lichte bries brengt verkoeling. Ik sluit even mijn ogen. Ik denk aan de ‘echo’ en zijn betekenis:

”…Een man en zijn dochtertje lopen over het strand. Plotseling struikelt het meisje en omdat ze een scherpe pijn voelt, roept ze: ‘aaahhh’. Verrast hoort zij een stem vanuit de bergen roepen: ‘aaahhh’. Nieuwsgierig roept het meisje: ‘Wie ben jij?’ Het enige antwoord dat zij terugkrijgt is: ‘Wie ben jij?’ Het meisje wordt boos en roept: ‘Lafaard!’, waarop de stem roept: ‘Lafaard!’ Dan kijkt ze haar vader aan en vraagt wat er gebeurt. Deze antwoordt: ‘Let maar eens op’ en vervolgens roept hij: ‘Ik bewonder jou’. De stem antwoordt: ‘Ik bewonder jou’. De man roept: ‘jij bent lief!’ De stem antwoordt: ‘jij bent lief!’ De vader legt daarop uit: ‘De mensen noemen dit een echo, maar eigenlijk is het ‘het leven’. Het leven geeft je altijd terug wat jij geeft. Het leven is een spiegel van jouw handelingen. Als je meer liefde wil, geef dan meer liefde. Wil je dat mensen begripvol en respectvol met je omgaan? Geef ze dan begrip en respect. Dit gaat op voor alle aspecten van het leven.

We lopen verder en zien op het strand van ‘Punta del Esta’ een beeld van een hand die uit het zand reikt. Vijf vingers symboliseren het laatste lichaamsdeel dat je van een drenkeling ziet. Een waardig eerbetoon aan alle mensen die er in zee verdronken zijn.

Montevideo, de hoofdstad, bezoeken we een paar dagen later met een ‘saaie’ gids. Mijn eerste indruk blijkt verkeerd. Haar monotone introductie vloeit over in liefdevolle vaderlandse trots. ‘Het Copacabana strand van Brazilië is maar vier kilometer, de boulevard hier maar liefst vijfentwintig’. En ‘haar’ Uruguay was de eerste wereldkampioen voetbal in 1930. Het stadion van toen, maakt nog een ‘frisse’ indruk. Na het parlementsgebouw, dė trots van iedere Uruguayaan, vervolgt de bus zijn weg door de fraaie wijken. Die middag brengt een taxi ons, voor een ’tien dollar ritje’, naar het strand. Het blijkt een ritje van tien minuten te zijn. Taxi’s zijn niet goedkoop, net als het dagelijks leven in Montevideo. Maar toch geniet ik van het uitgestrekte strand, het warme zeewater en het levendige ‘strandleven’. Met een ‘public bus’ gaan we terug naar de haven. Zes peso’s (omgerekend € 0,25 cent) komen we tekort. De bus rijdt al, maar de kaartjesverkoper is onvermurwbaar. Hij wil geld en dollars zijn voor hem geen optie. Ik speculeer op wat er kan gebeuren. Een jonge vrouw ‘grijpt in’ en betaalt het ontbrekende bedrag. Gelukkig, gered! In de bus zingt en speelt een jongen op zijn gitaar: ‘imaging’ van John Lennon. Ik zing de meeste zinnen die ik ken zachtjes mee…’Imaging all the people living life in peace’…De prachtige ballad zo toepasselijk voor het vredige Uruguay. Helaas, heb ik ook geen peso’s als dank voor hem. Even later loop ik naar ons cruiseschip, nog nagenietend van ‘de echo’ van Lennons’ s mooie woorden…

Buenos Aires, Argentinië, staat op het programma. Twee dagen maar liefst in deze PRACHTIGE stad. Voor het eerst valt die ochtend de regen met bakken uit de hemel. Shit, wat jammer…Ons parapluutje biedt enige uitkomst. Een acht uur durend georganiseerd programma, inclusief lunch ligt in het ‘natte’ verschiet. De gids, Nadia is de allerbeste ooit. Zelfs de bus heeft WIFI. Wat voel ik me, ondanks de regen, verwend die dag. Het praalgraf van, de jong gestorven, Evita Peron maakt indruk. Net als het centrale plein: ‘Plaza del Mayo’. Hier bevindt zich de kathedraal van de aartsbisschop Franciscus, onze huidige paus. Mooi, de plek waar hij jarenlang de ‘beschermheer’ was voor de ‘gewone’ Argentijn. Tachtig procent is er katholiek. Schuin tegenover ligt het roze regeringspaleis, met het balkon, vanwaar Evita het Argentijnse volk toesprak: ‘Don’t cry for me Argentina’. ‘Ik waan me even terug in de zeventig, begin tachtiger jaren van de dictatuur. Ik voel huivering, 30.000 mannen, zomaar verdwenen…Het is het plein van de ‘dwaze moeders’. Elke donderdagmiddag om half vier protesteren zij hier nog steeds. Dit ‘weten’ is één, het zelf op het plein ‘beleven’ is totaal anders. Een tiental moeder’s, tachtigers, met hoofddoek om, lopen langzaam met één spandoek hun rondes. Het gezang, applaus en vele steunbetuigingen maken me stil.
Indrukwekkend is ook de wijk ‘La Boca’ met de vele kleurrijke huisjes. De plek van het ‘gewone’ volk en club van voetballegende, Maradona: ‘La Boca Junior’. De eeuwige rivalen van ‘River Plate’ dat in het dure Noorden van de stad ligt. Die middag smul ik van de lunch en verse aardbeien die ik onderdompel in de chocoladefontein. Later flaneren we op de mooie ‘Florida’ straat: dé winkelstraat. Het zonnetje laat zich weer wat zien. Heerlijk wat genieten we van deze fantastische stad. Buenos Aires doet me meer dan Rio. Een stad met een bruisend eigen karakter dat me raakt.
Die avond zijn we met een aantal vrienden in het ‘Café Tortoni’. Een uit 1858 stamend etablissement. Haast onbeschrijfelijk mooi. (Een prive tip van onze gids) Een ‘Jugendstil’ uitstraling met veel spiegels, geslepen glas en prachtige glas in lood. In deze authentieke, intieme omgeving staat ons iets bijzonders te wachten. De mooiste dans die bestaat: de tango! Ik geniet van de kracht, liefde en passie van de stijlvolle dansers. Stuk voor stuk mooie, jonge stellen waarvan de verleiding en passie afspat. Later in bed denk ik terug aan dat mooie Argentijnse leven, en voel een beetje ‘het offer’ dat Maxima brengt om koningin der Nederlanden te zijn.
De tweede dag in Buenos Aires schijnt de zon weer volop. De rondleiding in het ‘Colón’, het operagebouw, is een ware zinnenprikkelende traktatie. Het gebouw, waar de groten der aarden optreden, heeft alle allure en een haast perfecte akoestiek. De benedenverdieping is strak en ‘aards’ gebouwd. Hoger aangekomen is de bouwstijl meer barok. Door het beklimmen van de marmeren trappen komen de ‘aardse’ mensen langzaam in ‘hogere hemelse’ sferen. Een symboliek die indruk op mij maakt. De zaal, 2400 plaatsen, is inderdaad ‘hemelsmooi’. De vele loges en dure plaatsen, zijn gescheiden van het ‘gewone’ volk. De gids vertelt een ‘geheim’. In het plafond, misschien wel dertig meter hoog, bevindt zich een voor het oog onzichtbare ring. (verwerkt in de kroonluchter) Vanuit hier kunnen enkele muzikanten, geluidseffecten maken. Het biedt zo een meerdimensionaal ruimtelijk effect…

Die avond ervaar ik in het immense schiptheater wederom een prachtige tango uitvoering. De tango wordt begeleid met de mooie, melancholieke, klanken van de Bandelero. Ik herken de muziekpassages die veel Nederlanders ontroerden. Ik voel de echo van ‘de traan’ van Maxima. Argentinië (land van zilver) wat ben je toch bijzonder…

Deel deze pagina:

Facebook

Twitter

Google

Linkedin

Email