De tijd in Australië…

Australië anderhalf maal de oppervlakte van Europa met slechts vierentwintig miljoen inwoners. Drie steden gaan we bezoeken. Sydney, Melbourne en Perth. Wat een vooruitzicht! Het uitgesteld verlangen om Australië te bezoeken wordt eindelijk gerealiseerd. Marjo en ik staan die ochtend in het zonnetje te turen over het water bij Sydney. We varen de grootste natuurlijke haven ter wereld binnen. Aan de horizon zien we het Operagebouw en de Harbour Bridge verschijnen. Een bonte parade van allerlei schepen en zeilboten ‘begeleidt’ onze aankomst. Hèt wereldberoemde gezicht van Sydney, maar dan echt. Ik ben er stil van. Helaas leggen we niet aan in de haven maar is het ’tenderen’. Er ligt al een cruiseschip dat wellicht eerder gereserveerd heeft ėn bereid is om het fortuin aan havengeld voor die fel begeerde plek te betalen!

Sydney, met viereneenhalf miljoen inwoners, is de grootste stad. De eeuwige rivaliteit tussen Sydney en Melbourne resulteerde erin dat Canberra de hoofdstad van Australië werd. De oorspronkelijke Aboriginals wonen er zo’n veertig duizend jaar. Maar ruim tweehonderd jaar geleden werd het door Engeland ‘ontdekt’ en ‘ingelijfd’. In die tijd als een strafkolonie voor Britten die een misdrijf hadden begaan. Onbegrijpelijk wanneer ik hierover nadenk. Kolonisatie, zomaar ‘landje pik’ in de wereld! Een ‘eigendomsclaim’ en buitensporig veel geweld en slachtoffers.

Het is heerlijk wandelen in botanische tuin gelegen naast de haven. Ik ervaar volop ’tijd’ want we zijn bijna drie dagen in deze wereldstad. Het mooie weer en het verlangen maken de dag tot een feest. Op een houten bord lees ik een tekst die me raakt. “Welcome in ‘Royal Botanic Garden & the Domain’. Please walk on the grass. We also invite you to smell the roses, hug the trees, talk tot the birds and picnic on the lawn.” Eenzelfde gastvrijheid tref ik ook aan bij de mensen. Hun vriendelijkheid is opvallend. Geen oppervlakkig ‘How are you?’ Maar belangstelling. De weg vragen, iets te drinken bestellen of iets kopen, steeds ervaar ik dezelfde vriendelijkheid. In het park is een festival. Gratis ontvangen we een opgerolde sprei, om op het gras te zitten.

De St Mary’s Cathedral met zijn gebrandschilderde ramen is indrukwekkend. Buiten staat een limousine en een klassieke Rolls Royce. En ja hoor, ik zie bruidsparen die deze prachtige dag nòg mooier maken. Vlakbij stappen we het vrij toegankelijke museum binnen. Oog in oog met een Van Gogh. De winkelstraat St. George is een aaneenschakeling van pracht en praal. Met als absolute hoogte punt het Queens Victoria Building. Heerlijk struinen we door Sidney. Het ademt een natuurlijke rust uit. Marjo doet haar best om UGG’s pantoffels te bemachtigen. ’s Avonds zijn we in de gezellige oude wijk ‘The Rocks’. Ik loop door de smalle straatjes en vergaap me aan de talrijke sfeervolle cafeetjes en restaurants. Eindelijk eens geen vijfgangen menu! De ‘fish en chips’ smaken heerlijk. In de verte is prachtig vuurwerk. Iedere zaterdagavond ontbrandt het er op de Harbour Bridge.

De volgende dag is de inclusieve tour. Onze gids Kylie is geweldig. Ze is boeiend en heeft persoonlijke verhalen en humor. ‘Zo meteen aan de linkerkant zie je een belangrijke plek, waar een speciale gebeurtenis plaats heeft gevonden’. Ze laat de chauffeur vaart minderen. Tussen de bomen door zie ik een prachtige sfeervolle tuin. ‘Hier ben ik tien jaar geleden getrouwd!’ ‘Ha, ha, ik zei belangrijk, maar niet voor wie’. Het operagebouw, ontworpen door een Deense architect, is GROOTS. Van buiten zie ik de ‘zeilen’ van een schip. Het contrast met de ruw betonnen afwerking binnenin is opvallend. Hét strand van Sydney is Bondi Beach: ’the place to be’ voor jongeren. Er waait een harde wind. Hoge golven tillen de surfers omhoog. Een inspirerend ‘gevecht’ tussen mens en natuur.

Onze laatste dag staan we al voor vijf uur op om de ‘The Blue Mountains’, honderd kilometer landinwaarts, te bezoeken. Doordat we een uur moeten wachten op de ’tenderboot’ missen we twee treinen. Balen! De ontstane ’tijdsdruk’ bepaalt mijn dag. Het natuurpark staat op de werelderfgoedlijst. De prachtige blauwe gloed van de bergen ontstaat door de ‘damp van oliedruppels’ van de talrijke eucalyptus bomen. Onze wandeling in het landschap is van een ‘buitencategorie’. De bomen hebben hebben een enorme verscheidenheid aan tinten, allerlei schakeringen groen. Alsof iemand een kleurenwaaier heeft uitgespreid. Hun gezonde, levendige indruk versterkt het beeld. Ik loop op een heuvelig pad en zie een enorme waterval in de verte. Met een glasbodem kabelbaan zoeven we tweehonderdvijftig meter boven de grond. De zonnige, open dag biedt ruim honderd kilometer zicht. De bergen vertonen kloven en scheuren die getuigen van de immense krachten die er duizenden jaren op hebben ingewerkt. Het biedt een dwarsdoorsnede van onheuglijke tijdperken. De natuur is zo machtig en ik voel mijn nietigheid en vergankelijkheid. Aan de horizon zie ik de ‘Three Sisters’. Een drieledige rotsformatie. Ik voel blijdschap bij de aanblik en denk aan mijn drie meiden thuis…

In deze natuur wil ik dagen vertoeven. Wandelen, kijken, ruiken, luisteren en ‘zijn’. Maar helaas begin ik ’tijdsdruk’ te voelen. Tijd is bedacht door de mens en in de natuur zelf niet aanwezig. En toch voel ik hem! De oude Grieken kenden twee tijdsbegrippen. ‘chronos’ of de tijd die opeenvolgt: Ik bezoek chronologisch eerst Sydney en daarna Melbourne. De ’tijdsbeleving in het moment’ noemen zij ‘kairos’. Zoals het volledig ‘opgaan’ in een natuurwandeling of zonsondergang. Ik voel inmiddels de ‘chronos’ hijgen. Zoveel moois, maar de trein wacht niet en het schip vertrekt om zes uur. Terwijl ik hier nog van zoveel ‘kairos’ wil genieten. Maar ik laat me leiden door de tijdsdruk. We ‘doen’ snel de ‘artificiële highlights’ van het natuurpark: de “railway, skyway en cableway”.Stuk voor stuk mooie belevingen, maar ik ervaar niet de intensiteit van mijn eerste wandeling. Geen tijd blijft er over voor de ‘Leura watervallen’ of het stadje verkennen. De ‘klok’ tikt maar verder…

Die avond lig ik, na een sauna gang, alleen in de rustruimte. Letterlijk op een hemelbed en kijk naar buiten. Op dat moment hervind ik mijn ‘innerlijke’ rust. De warmte, een zachte rustgevende achtergrondmuziek, de eucalyptus geur maar bovenal de stilte. Het schip verlaat de haven van Sydney. Langzaam verdwijnen de Harbour Bridge en het Operagebouw uit mijn blikveld. Ik heb weer ‘vrede gesloten’ met mijn boezemvriend ‘kairos’.

Melbourne, de tweede stad van Australië telt vier miljoen mensen en bijna honderd nationaliteiten. Een ware ‘smeltkroes’. Van de haven naar het centrum is een stukje met de shuttle bus. Op ‘Federation Square’ stappen we uit. Hėt culturele hart van Melbourne. Een komen en gaan van mensen die vertier zoeken in de vorm van theater, restaurants, musea, winkels of gezellige bars. In de St Paul’s Cathedral worden we door vrijwilligers vriendelijk welkom geheten. Ik vertel dat we van Sydney komen en voel meteen de onderlinge concurrentie: ‘het is hier mooier, rustiger en beter’, is hun reactie. Inderdaad Melbourne straalt elegantie en schoonheid uit. Een mix van moderne stedelijke en intieme gezelligheid. Een vrouw draagt een zwart t-shirt met de tekst: ‘Eat, Beach, Sleep, Repeat’. Wat een heerlijke gedachte. De grootste openlucht markt van Australië, ‘Queen Victoria Market’ is helaas op zondag gesloten. Vast een reden om eens terug te gaan. Onze ‘rivier cruise’ geeft een ander perspectief van de stad. De koffie en uitzicht vanaf de rivier Yarra ‘smaken’ me. De ‘Rod Laver Arena’, van de Australian Open, ligt voor me. Vanavond is er een concert van Kylie Minogue. Ontspannen genieten we van al het moois. De vergelijking tussen Sydney en Melbourne ga ik niet aan. Drie dagen versus slechts één dag maakt het onmogelijk. Meer tijd geeft vaak mooiere ‘kairos’ momenten. Maar beide steden vind ik schitterend.

Australisch derde stad is Perth. De Zuid West gelegen stad is de meest afgelegen metropool ter wereld. Moderne hoogbouw afgewisseld met gebouwen uit de vorige eeuw bepalen het aangezicht. We meren aan in het ‘buiten’ stadje Fremantle. Met vijven huren we een auto. ‘Links rijden’ is wel wennen. Het ‘Caversham Wild Life Park’, in het binnenland, is zonder kaart lastig te vinden. Marjo wil graag Kangaroos en Koala’s knuffelen. Het is de ’tijdsinvestering’ waard. Wat een diversiteit aan ‘vreemde’ dieren: Kangaroos, Walibis’s, Koala’s, vliegende vossen, Emoes, Wombats, Tasmanië Devils. Het is bijzonder om een Kangaroo en Koala beertje te ‘aaien’. Vertoeven in dit ‘Wild Life Park’ is een belevenis.
Die middag loop ik in het historische havenstadje Fremantle, gelegen aan de monding van de ‘Swan River’. Het is een populaire bezienswaardigheid met fraaie Victoriaanse gebouwen.
De overdekte markthal is een genot voor mijn zintuigen. De markt voelt anders: kleurijker, gevarieerder en aantrekkelijker dan anderen. Ik zoek een plekje in ’the Markets Bar’. Het is er gezellig druk. Ik zit aan een klein rond tafeltje en drink een ‘Swan draught beer’. De sfeer van een Engelse pub. Een toog, houten vloer en ‘spreuken’ aan de wand. Een jonge vrouw speelt gitaar en zingt met heldere stem ’the streets of London’. Ik kijk over een gietijzeren balustrade. Mijn bier smaakt prima in deze levendige ambiance. Een ‘verkoper’ demonstreert zijn boemerang, die door de lucht glijdt. Marjo staat bij de ‘opaal’ en ‘amber’ sieraden. Kinderen spelen met elkaar. Na mijn biertje stap ik een winkeltje binnen dat mijn aandacht trekt. Op een plank liggen allerlei korreltjes. Achter de toonbank staat een oude man. ‘Wat verkoop jij hier eigenlijk?’, vraag ik. Hij lacht. ‘Ik ben een ‘sjamaan’, dus ik verkoop alles wat je wilt. Zeg het maar’. Ik staar de man ongelovig aan en antwoord: ‘Ik wil gezondheid, geluk, geld, begrepen worden, oneindig veel geduld én tijd, en ook…’ ‘Ho, wacht eens even!’, onderbreekt de man me terwijl hij naar de plank wijst. ‘Niet zo snel… Ik verkoop geen vruchten, ik verkoop alleen zaden!’

Later lopen we samen op het strand van Fremantle en zien een geeloranje zon ondergaan in de zee. Ik mijmer over het begrip ’tijd’. Ik wil een ‘zaadje’ later groeien om meer in het ‘moment te zijn’. Een mooie dag nadert zijn einde. Net als mijn ontmoeting met Australië. Het ‘wapen’ van dit bijzondere land bevat een afbeelding van een Kangaroo en een Emoe. Twee dieren die niet ‘achteruit’ kunnen lopen. Australiërs willen ‘vooruit’. Ik kijk óók voorwaarts. Daar ligt de Indische oceaan. Zeven zeedagen voor ik Mauritius bereik. Ik realiseer me de ‘zee van tijd’ die me gegeven wordt…

Deel deze pagina:

Facebook

Twitter

Google

Linkedin

Email