De regie…

Veel reizigers zien Valparaiso, gelegen in een mooie baai, als een van de meest imposante steden van Zuid Amerika. Het ligt op meerdere steilen hellingen die uitkomen in de Grote Oceaan. Wij zijn wat kritischer maar wel enthousiast over met name één wijk in de stad. Met de ‘Funiculaire’ of stadslift gaan we naar het hoger gelegen oude centrum. Ik slenter door de prachtige wijk ‘Concepcion’. Ik kijk mijn ogen uit en geniet van zoveel moois. De sfeer in het centrum is een beetje bohémiens met veel gekleurde herenhuizen uit de Victoriaanse tijd. Ik loop door de grote doolhof van smalle steegjes. Ik snap waarom Valparaiso de trots is van menig Chileen. Een oogstrelend terras met een mozaïek van wit zwart glanzende tegels en wit houten balustraden met klimop, trekt mijn aandacht. De ‘Pisco Sour’ smaakt er heerlijk. De rekening, laat lang op zich wachten. Alsof de serveerster aangeeft, ‘hier wil niemand meer weg’. Ik nip aan het nationale drankje in het ‘besuikerde’ glas. 35% alcohol maken me hemels loom. De zon voelt warm, het is windstil. Links zie ik de oceaan, rechts de heuvels met kleurrijke houten huisjes. Valparaiso is ‘Werelderfgoed van de Unesco’, dankzij zijn natuurschoon, de historie en de unieke architectuur. Dit is een van de mooiere plekken op het zuidelijk halfrond. Haast ‘zwevend’, als in een roes, ervaar ik de mix van alle indrukken en alcohol. ‘Wat is het leven mooi’. ‘Ik kijk zo’n honderd meter naar beneden. Ik zie een pittoresk pleintje met duiven en twee magistrale palmbomen. De naam van het cafeetje daar: ‘Fuente Bavara’. Er rijden vele fel gekleurde stadsbussen en een ouderwetse trollybus. Met weemoed neem ik afscheid van deze bijzondere plek, de boot wacht. De trappen naar beneden bieden zicht op de vele graffiti die dit stadsdeel rijk is. De treden van één trap zijn een piano toetsenbord. ‘Kunstgraffiti’ afbeeldingen van Salvador Allende, Vincent van Gogh, en abstracte werken verrijken de muurvlakken. Heerlijk om een stad in ‘eigen regie’ te bewonderen.

De badplaats ‘Vino del Mar’ met zijn jaren dertig casino, staat als een ‘juweeltje’ beschreven. We doen een georganiseerde bustour. Ik beleef het als ‘aardig’, maar zie weinig strand en de watertemperatuur is het hele jaar erg koud. Een grote rots in zee heet ‘The Micheal Jackson rock’. Net als de zanger was die eerst ‘zwart’ en nu ‘wit’. De steen is ‘bescheten’ door de zeemeeuwen. Op een mooi punt ‘schiet’ ik plaatjes van de grillige natuur: duinen, rotsen, cactussen, pelikanen en zeeleeuwen. De tourbus rijdt terug naar Valparaiso. Hij stopt helaas niet voor een wandeling. Ik mis de ‘regie’ en voel me ‘gevangen’. De gids vermoeit me met jaartallen, namen, feiten en details. Mijn oogleden zijn zwaar en veel schoonheid gaat aan me voorbij. Gelukkig delen niet alle reizigers mijn ervaring.

Toch blijft ’t het allerleukste om het zelf te doen. Wil ik echt een andere samenleving leren kennen dan wil ik mijn zintuigen aan het werk zetten. Ik wil het voedsel proeven, de geur van de markten ruiken, de graffiti lezen en het straattheater ondergaan of een avondje lokale televisie kijken.
Dus een dag op eigen gelegenheid ervaren. De hoofdstad van Chili, Santiago ‘roept’ ons. De stad van zes miljoen inwoners ligt ruim vijfhonderd meter boven zeeniveau. Een public busrit, door het mooie Andes landschap, voert ons er naar toe. De chauffeur zit in een aparte cabine. Op een ‘lichtkrant’ voorin lees ik de snelheid van de bus. Die blijft steeds onder de honderd. De zon werpt haar felle licht op de prachtige, met cactussen begroeide, heuvels. Het type cactus zo vanuit een ‘western’. In Santiago hebben we zelf weer de regie. De metro brengt ons waar we willen. Het Santa Lucia park, hoog gelegen, biedt een spectaculair uitzicht op deze wereldstad. Op het ‘Plaza de Arms’ spelen kinderen in het water van de fontein. De kathedraal van Santiago is onwerkelijk groot en indrukwekkend. Het historisch museum geeft een goed beeld van de geschiedenis van Chili. Op en terrasje geniet ik van de koffie met croissant, zon en het ‘werkende’ internet.
’s Avonds proeven we de lokale ‘mais kip ovenschotel’ in een Chileens restaurantje. Vol indrukken gaan we ‘huiswaarts’.

Ik merk dat ik me weinig over geef aan de lokale bevolking en veel meer contact heb met mijn medereizigers. Soms ontbreekt eenvoudigweg hiervoor de mogelijkheid. Het geeft me wellicht ook een gevoel van ‘veiligheid’. Terwijl ik nooit garantie heb op een ‘vlekkeloze’ reis. En eigenlijk wil ik dat ook niet. Ik wil thuis, of in dit blog toch iets te vertellen hebben…Ik voel me een beetje een ‘Champagne Backpacker’. Ontspannen, comfortabel reizen in een ‘zee van vrijheid’. Heerlijk dat ik maar één keer hoef ’te pakken’ en dat mijn ‘bed’ meevaart. Dat bevalt prima!

Het schip zou half zeven die avond ‘zee kiezen’. Maar een mededeling in vijf talen meldt: ‘door een technisch probleem is het vertrek uitgesteld tot de volgende ochtend’. Wat zou er aan de hand zijn, gonst het onder de mensen. Meer dan twaalf uur vertraging. Ik ben gerust. De ‘regie’ is bij de kapitein ongetwijfeld in goede handen Die ochtend varen we de haven uit. De Pacific ligt voor ons. Bijna eenderde van ons wereldoppervlak bestaat uit de Grote Oceaan. Meer dan twintigduizend eilanden worden erdoor ‘omarmd’. Koers naar het westen en elke nacht wordt de klok nu ėėn uur teruggezet. De scheepshoorn klinkt een paar keer. Alsof hij wil zeggen: ‘Paaseiland’ we komen eraan…

Vier zeedagen in het vooruitzicht en vele uren achter op vaarschema. De kapitein verhoogt de snelheid naar ruim eenentwintig ‘knopen’. De ‘Delizioza’ vaart zo’n veertig kilometer per uur. De zee is ‘slightly rough’. De deiningen van het schip zijn goed voelbaar. Pillen, tegen zeeziekte, zijn (gratis) verkrijgbaar. Marjo neemt er een. In de eetzaal is het opvallend rustig. De krachtige wind, stevige golven en de snelheid van het schip laten hun sporen na. Op de balkons van dek acht zie je ’s ochtends ‘zoutkristal bloemen’. Water klotst uit de zwembaden, die leeg worden gemaakt. ‘Wandeldek’ drie is verboden terrein. Gelukkig klaart het na een paar dagen op.

Een hoogtepunt is ongetwijfeld het ‘Paaseiland’. Mijn verwachtingen zijn hoog. Het is een van de meest afgelegen eilanden op aarde. Ontstaan uit drie vulkanen en een deel van Chili, ligt het zo’n vijfendertighonderd kilometer van het vasteland. De afmeting van Texel en vijfduizend inwoners. Het eerste contact, met de Nederlandse ontdekkingsreiziger Jacob Roggeveen, vond plaats op ‘paaszondag’ 1722. Vandaar de naam. Hij trof een waar paradijs aan. Een mild klimaat en visrijke wateren bezorgden de Rapa Nui of ‘Paaseilanders’ een zorgeloos leven. Als dank aan de goden hebben zij beelden (of Moai) gemaakt.

De ’tender’ naar het eiland is rustig. Ik voel spanning in mijn lijf: gaat het werkelijk zó mooi worden? Op de plattegrond staat aangetekend wat we willen zien. Met twee vrienden nemen we een taxi voor een eilandtour. Snel rijden we het kleine centrum uit naar de eerste vulkaan ‘Rano Kau’. Ik wandel naar de top van de krater. Weinig andere bezoekers zie ik. Er waait een lekkere wind en de zon schijnt nog mild. De vulkaan voorzag de inwoners van lavasteen om de beelden te maken. Eenmaal boven word ik stil. De uitgedoofde krater heeft zich gevuld met regenwater. Het biedt een adembenemend en onaards uitzicht. De fraai ronde kraterwand heeft aan de overzijde een inham. Daar doorheen zie ik de azuurblauwe oceaan. De kraterwanden zijn met een rijke schakering van groentinten bedekt. De watervegetatie in de vulkaan heeft de hemelse aanblik van een ruimtefoto van de aarde. Prachtige blauwe, groene, okergele en witte kleuren die in elkaar overvloeien. Een prachtig spel van kleur, licht en schaduw. Ik stop met fotograferen. Ik wil even alleen zijn. Ademloos geniet ik van het uitzicht. Misschien wel mijn mooiste ooit.
Later realiseer ik me de betekenis van mijn camera ‘negeren’. Ik wil opgaan in het moment en de ervaring ‘opslaan’, in plaats van de ‘verplichte’ fotobeelden. Foto’s om het ’thuisfront’ te vermoeien met beelden die de werkelijkheid toch nooit vatten.

Onze chauffeur Elias brengt ons naar de andere kant van de vulkaan. Onderweg zie ik de wilde paarden die het eiland rijk is. Weer kijk ik mijn ogen uit: een heuvel met tientallen ‘Moai’. Sommige volledig afgewerkt, andere nog maar half uitgehouwen. De beelden zijn voorstellingen van ‘voorouders’ die om vruchtbaarheid smeken. Voortplanting is op een extreem geïsoleerd eiland van cruciaal belang om te overleven. Ik zie de ‘indringende’ ogen die naar de hemel kijken. Dit ‘Paaseiland’, met zijn tropisch klimaat, moet een genot zijn om te leven. Elias, die er ruim twintig jaar leeft, beaamt het volmondig. Op het prachtige zandstrand, met fraaie palmbomen, duik ik in het warme zeewater. Voor het eerst zwem ik in de Pacific. Ik geniet van het koele biertje in de schaduw van het rieten strandtentje. Die middag zie ik nog vele betoverende plekken en statige Moai. Ik snap dat dit eiland door de Unesco erkend en beschermd is. Om onze herinneringen te koesteren kopen we een beeld. Het gaat thuis een mooie plek krijgen.

Het schip koerst die avond naar de Frans Polynesische Eilanden: Papeete Tahiti, Moorea en Bora Bora. Ik verheug me op de ontmoeting met deze tropische paradijzen.

Deel deze pagina:

Facebook

Twitter

Google

Linkedin

Email