De momenten…

 

wereldreis[1]

Ik sta op dek negen, in de verte zie ik Puerto Madryn, Argentinië. Ik mijmer wat… Het is zo fijn vakantie te hebben of op reis te gaan. En heus niet alleen een wereldreis. Ik ben in een andere omgeving, even helemaal weg van mijn ‘gewone’ leven. Soms zit ik op een bankje in een drukke winkelstraat (Marjo is ergens binnen) of op een steen in de natuur, of lig lekker op een stretcher op het zonnedek. Wat heerlijk een paar maanden helemaal rust. Alleen maar verwennerij en ontspanning. Verder even helemaal niks. Genieten van de momenten die zich voordoen. Ik denk, hoe kan ik dit gevoel ‘vasthouden’ en mee naar huis nemen? Want thuis ervaar ik het dagelijks leven compleet anders. Daar barst het van de prikkels en voel ik me opgeslokt door alle verplichtingen. Als ik niet uitkijk lig ik daar vierentwintig uur per dag aan het ‘informatie-infuus’.

Ik laat de gedachte weer ‘varen’. We leggen aan in Puerto Madryn. Die zondag hebben we geen excursie. Gaan we het stadje bekijken, of ter plekke een uitstapje regelen? Het wemelt van de mensen die geld willen verdienen: taxichauffeurs, tourguides, particulieren, kortom een ruim aanbod. Ons besluit is een pinguïn kolonie te bezoeken. Met onze Deense vriend John en een Duitse vrouw regelen we een taxi. Voor vijftig dollar per persoon rijdt hij 190 kilometer heen, wacht daar, en rijdt dezelfde afstand weer terug. Een mooie rit over de ‘highway’ door het ruige Argentijnse landschap. Helaas spreekt de chauffeur alleen Spaans. Dit compenseert hij met snelheid. Meerdere grote bussen, van de Costa excursies, snellen we voorbij. Eenmaal in Punto Tombo genieten we van een uitgestrekte natuurgebied, prachtig gelegen aan zee. Werkelijk duizenden Magelhaen pinguïns waggelen in hun natuurlijke habitat. Een vertederend gezicht die ‘knuffels’. Het advies is: pinguïns niet storen en blijf op het ‘gebaande’ pad. Uit respect handelen we ook zo. Vanaf een bankje geniet ik van het vrolijke schouwspel. Iedere dierentuin valt hierbij in het niet. Een pinguïn zet zijn snavel in mijn kuit. Gelukkig niet pijnlijk. Ik speel met het beestje. Pure natuur in volle schoonheid. Het is de vier uur rijden waard. Die avond op het schip is de tweede voorronde van de talentenshow. De opzet voelt als een waar spektakel. De uitvoering beoordeel ik anders: ‘gelukkig maar dat veel talent niet ontdekt wordt’.

De volgende ochtend, om half zes, sta ik met John op dek drie. De zonsopkomst is een welkom begin die dag. Ik zie hoe de donkere nacht overvloeit in pastel tinten van het opkomende zonlicht. Het voelt erg koud zo vroeg. Niet vreemd want we naderen, ‘het einde van de wereld’, de zuidelijkst gelegen stad ter wereld, Ushuaia. Na mijn ochtend fitness spring ik in het zwembad. Het ‘ingelaten’ verse zeewater is ijskoud. Lange broek en sweater zijn vanaf nu noodzaak. Deze dag varen we naar Kaap Hoorn, het meest zuidelijke deel van Patagonie. (zo heet de regio) Ons schip vaart er omheen om vervolgens aan te meren bij Ushuaia. Buiten op het dek onderga ik het letterlijk ‘adembenemende’ uitzicht. Brr… ik voel de scherp, snijdende wind door mijn kleding. Ik wil echter niet vanachter ‘glas’ toeschouwer zijn. Het zeewater is vreselijk koud, slecht twee graden. In die temperatuur hou je het misschien tien minuten uit. Vele schepen zijn hier vergaan. De omstandigheden voor de scheepslui zijn extreem. De Atlantische Oceaan en Pacific botsen op elkaar met als gevolg gevaarlijke stromingen. Weersomstandigheden kunnen in een paar minuten compleet omslaan. Bovendien in een paar mijl gaat de zeediepte van vier kilometer over in slechts een paar honderd meter. Dit veroorzaakt hoge golven. Door vele verraderlijke klippen is het manoeuvreren een prestatie gelijk aan de Mount Everest beklimmen. Op een kaart, met ‘kruisjes’ aangegeven, zie ik de honderden schepen die er vergaan zijn. Ik ben onder de indruk en stil. Wat een bijzondere plek…

Die avond baal ik, verlies mijn goede zin en slaap weinig. Mijn mails verzenden (en ontvangen) lukt weer niet. Terwijl mijn Blog net klaar is! Dit keer heeft de internetverbinding geen debet. Ik merk dat de impact op mijn humeur groot is. Ik ben bezig met de vervelende gevolgen van dit ‘drama’ in plaats van de oplossingen die komen. Gelukkig komt er steun van thuis. Hun providercontact zet de ‘verstopte lijn’, na een paar dagen weer open. Hè, hè, ik voel me opgelucht. Een ’tefal’ houding is in de praktijk toch lastig. (De ‘dingen’ gewoon van je af te laten glijden)

Twee dagen zijn we in Ushuaia. Zestigduizend inwoners telt de fraai, aan de voet van een gletsjer, gelegen plaats. Hėt vertrekpunt van trekkings door het nationale park. Ushuaia is ook startpunt naar het achthonderd kilometer verwijderde Antarctica. Ik realiseer me dat ik zó dicht bij de zuidpool ben. De ‘Argentijnse weergoden’ zijn gul. De twee ‘zon’dagen die ze ons schenken zijn uitzonderlijk mooi. Ik ‘smul’ van de wandeling door het prachtige natuurgebied. De ozon laag is erg dun, dus zonnecrème is bepaalt niet overbodig. ’s Middags varen we met tien mensen naar een zeeleeuwen kolonie. De stank die die beesten produceren is op afstand te ruiken. Het went gelukkig snel. We ‘parkeren’ het bootje ’tegen’ het eiland. Waanzinnig mooi om deze logge beesten van zo dichtbij te zien. Ik kan ze haast aanraken. Ze luieren op de rotsen. Een paar duiken ‘voor ons’ in het ijzige zeewater. Tijdens de terugvaart verwent de gids ons met lokale lekkernijen: chocoladekoeken, Beagle bier en een mierzoete karamel crème likeur. Die avond zijn we ‘uit’ in een cafeetje in Ushuaia. Met ons vijven zijn we de enige gasten. De karaoke is Spaans, dus kletsen we gezellig maar wat. De volgende ochtend verlaat het schip, door het ‘Beagle’ kanaal (genoemd naar het schip van Darwin) Argentinië op weg naar Chili.

Ik loop ’s morgens naar de ‘gym’ om afscheid te nemen van een aantal overtollige calorieën. Fietsen, buikspieren en halteren. Ik merk dat het resultaat me meer bezig houdt in plaats van het plezier. De calorieën staan centraal! Blasé loop ik voorbij aan de mooie decoraties, kunstwerken en de glazenlift die ‘voorheen’ indruk maakten. Ik bemerk dat ik zoveel van mezelf ‘moet’. Ik denk aan een leraar van me. Jaren geleden vroeg ik aan hem hoe hij ondanks zijn vele bezigheden altijd zo rustig kon zijn. Hij antwoordde me: ‘Wanneer ik zit dan zit ik ook, wanneer ik sta dan sta ik ook, en wanneer ik loop dan loop ik ook’. Ik reageerde verbaast: ‘Maar dat doe ik toch ook’. Hij antwoordde: ‘Nee, wanneer jij zit dan sta je al, wanneer je staat dan loop je al, wanneer je loopt dan heb je je doel al bereikt’. De herinnering aan zijn woorden brengen me meteen terug in het moment.

Voor het eerst eten Marjo en ik die avond aan een ’tafeltje van twee’ aan het raam. Wat een mazzel! Ik geniet van het spectaculaire uitzicht. (achter drie centimeter dik dubbelglas) Het is een zinnen prikkelende hors d’oeuvre. Het eten smaakt door het ‘gletsjer uitzicht’ nog lekkerder. Op een kilometer afstand trekt het ijspanorama aan mij voorbij. Gletsjers met een betoverende blauwe kleur veranderen in watervallen die zich uiteindelijk vermengen met de kalme zee. De ober attendeert me erop dat het uitzicht aan de ander kant nog mooier is. Tussen twee gangen door ga ik daar kijken. Ook hier is het uitzicht hemels. Mijn ‘dessert’ is buiten op dek negen. Door de ijskoude wind voel ik me nu echt onderdeel van dit schitterde zuidelijk halfrond ’tafereel’. Met volle teugen geniet ik. Vervolgens dient zich een ‘akoestische’ verwennerij aan. Met de lift ga ik naar het theater. Ik laaf me aan het ‘Moonlight’ trio. Piano, cello en viool virtuozen spelen klassieke werken van Bartok en Vivaldi. Ik voel ‘onrust’. Ik wil eigenlijk op beide plekken tegelijk zijn! Ik vaar op het kompas van mijn gevoel en onderga met overgave alle mooie momenten die zich aandienen.

In bed blijven de mooie indrukken ‘nazingen’. Ik gedachte zeg ik Argentinië vaarwel en val in slaap met een gedicht van de Argentijnse dichter Jorge Luis Borges.

‘Als ik mijn leven nog eens over zou kunnen doen,
dan zou ik in een volgend leven proberen meer fouten te maken.
Ik zou niet meer zo perfect willen zijn,
ik zou me meer ontspannen.
Ik zou een beetje gekker zijn dan ik geweest ben.
Ik zou veel minder dingen serieus nemen.
Ik zou niet zo gezond leven,
ik zou meer riskeren,
meer reizen,
zonsondergangen bekijken,
meer bergen beklimmen,
vaker in een rivier gaan zwemmen.
Ik was een van die slimme mensen,
die elke minuut van hun leven vruchtbaar doorbrachten;
natuurlijk ken ik momenten van vreugde,
maar als ik nog een keer opnieuw zou kunnen beginnen,
dan zou ik proberen alleen nog meer goede momenten te beleven.
Mocht je het nog niet weten, daaruit bestaat namelijk het leven;
slechts uit momenten:
vergeet het huidige niet.
Als ik mijn leven nog eens over zou kunnen doen,
zou ik vanaf het begin van de lente tot de late herfst
op blote voeten lopen.
En ik zou meer met kinderen spelen,
als ik het leven nog voor me zou hebben.
Maar ziet u….ik ben 85 jaar oud
en ik weet dat ik weldra zal sterven’.

7 reacties

Naar het reactie formulier

  1. Hola Peter y Marjo!
    Superleuk om zo via de website met jullie mee te mogen reizen. zeeleeuwen en pinguin kolonies!!
    Dat moet toch kicken zijn!!
    Geniet van het vervolg van jullie reis, en zorg dat je niet dichtgroeid, haha!

    Saludos! Michel y Lianne

    • Ineke op 14 februari, 2015 om 13:15
    • Reageer

    Marjo en Peter,

    Ik ervaar de verhalen van jullie ontmoetingen iedere keer weer met bijna al mijn zintuigen!
    Bijzonder dat woorden zoveel met je kunnen doen.
    Geniet samen van de ontmoetingen die nog komen.
    Ik blijf genieten van de woorden, zinnen, verhalen………!

    Groeten,
    Ineke

    • Marianne van de Ven op 11 februari, 2015 om 14:20
    • Reageer

    Het is jammer maar dit gevoel van ontspanning vasthouden zal moeilijk zijn als je thuis bent. Ik heb het ook geprobeerd na mijn prachtige maar zware tocht in Nepal enkele jaren geleden. Een bijzonder mooi en leerzaam gedicht. Als je geen 85 bent kun je van je resterende leven nog proberen optimaal te genieten en je rust te vinden in wat dan ook.
    Groetjes Marianne

    • Jos Boudewijns op 11 februari, 2015 om 11:13
    • Reageer

    Inspirerend Peter.

    Blijf genieten !!!

    • Klaas op 11 februari, 2015 om 11:12
    • Reageer

    Dag Peter,

    Dank je voor je mooie updates van jullie reis. Ik lees dat het voldoet aan de verwachtingen en misschien wel meer dan dat…..
    Met extra belangstelling lees ik de passages over je twijfels en vragen over ‘hoe ga ik het doen bij thuiskomst’, heel herkenbaar deze twijfels en v ragen die jij jezelf stelt.
    Mijn eigen reis heeft in december slechts twee weken geduurd, het effect is wel dat ik anders in de wereld sta. Misschien anders gezegd, ik sta anders in mijzelf. Dat betekent ook dat er een ander perspectief op de wereld om mij heen aan het ontstaan is. In het sjamanisme wordt gesteld ga je weg vol vertrouwen in wat je te doen hebt voor de wereld, mijn pad is wel helder. Alleen vol vertrouwen is o zo lastig, mijn hoofd vind er zoveel van. Eigenlijk ben jezelf je grootste tegenstander op dat pad. Althans zo voelt dat nu……
    En dan hoor ik de woorden weer. Twijfel is niet meer dan een hoofd dat zich tegen het lichaam en de levensenergie die allang weten wat goed is voor mij. Dit helpt mij op mijn weg.
    had gewoon behoefte om dat met je te delen.

    Fijne reis en een hartegroet
    Klaas

    • Jan en Bea Werkhoven op 11 februari, 2015 om 09:27
    • Reageer

    Hallo Peter en Marjo,

    Opnieuw heb ik genoten van jouw beeldspraak en opnieuw waan ik me op een heel luxe cruiseschip.
    Wat me verbaast, is dat jouw gemoedsstemming op zo’n schitterende reis wordt bepaald door wel of niet internetverbinding.
    Peter, pleur heel die laptop met toebehoren toch overboord en geniet zonder laptop en internet.
    Natuurlijk is dit niet letterlijk bedoeld, want dan zou je mij heel veel leesplezier ontnemen.
    Peter, naarmate reis vordert, ga ik je als schrijver (en misschien ook wel als mens) steeds meer waarderen.
    Echter op literair vlak ben je een nul, na het lezen van de door jou bewierookte dichter Jorge Luis orges.
    Deze prutser krijgt het voor elkaar om geheel zijn epos werkelijk niet één woord te plaatsen, wat rijmt op één van de voorgaande woorden. Hulde voor dit armetierig stuk leesvoer.

    Peter en Marjo een plezierige voortzetting van jullie wereldreis.,

    xx Jan en Bea xx.

    • Mieke op 11 februari, 2015 om 08:41
    • Reageer

    Lieve Marjo en Peter,

    Wat een overweldigende natuur, wat bijzonder!

    De ergernis met het Internet was voor ons funest op Borneo; er moest gewerkt worden en dit kon niet zonder verbinding.
    Het bleek een essentiële voorwaarde op dat moment om te kunnen genieten.

    Het opschrijven en delen van je mooie verhalen, is betekenisvol. Wij worden ook aan het denken gezet.
    Misschien vind je het leuk om je blog door te zetten als je in NL bent?

    Liefs, Mieke

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.