De eerste indruk…

 

wereldreis[1]

Op weg naar Chili met als hoofdstad Santiago. Dit langste land ter wereld loopt denkbeeldig van ‘Noorwegen tot aan de sahara’. Liefst 4300 kilometer met het indrukwekkende Andes gebergte en tweeduizend vulkanen. In het noorden de ‘Atacama’ woestijn en in het zuiden de gletsjers. Het land van flamingo’s, de Condor maar ook het land van voormalig dictator generaal Pinochet.

De Costa Deliziosa meert aan in Punta Arenas, het zuidelijkste puntje van Chili, gelegen aan de straat van Magelhaen. Het landschap bestaat uit fjorden, meren en gletsjers. De stad heeft fraai gekleurde houten huizen, romantisch parken en een rijke geschiedenis. Ik merk dat ik de eerste dag te dun gekleed ben. De stevige westenwind voelt koud. Die wind waait altijd, en verschilt alleen in intensiteit. Met extra belangstelling bezoek ik vandaag (de warmte van) de ambachtswinkeltjes en koffietentjes. Hier in Punta Arenas kun je soms op een dag vier seizoenen ervaren. Op het plein, met het bronzen beeld van de ontdekkingsreiziger Magelhaen, hangt een rustieke sfeer. De warmte van de zon doet een poging om de wind te misleiden. Ik word geraakt door de klanken van een panfluit. Een Chileen getooid in wollen jas en muts bespeelt met overgave dit bijzondere instrument. Bekende melodieën, geven warmte en ik droom in gedachten weg… Ik geniet, van de authentieke Zuid Amerikaanse omgeving, met al het moois dat voor mijn zintuigen voor het ‘oprapen’ ligt.

Ik heb zin in koffie. In een lokale bar/restaurant bestellen we espresso en cappuccino. Een kleine, stevige serveerster neemt de bestelling op. Ik geniet van mijn koffie, de warmte en het aanwezige ‘kijkspel’. Alleen maar Zuid Amerikanen en geen toeristen. Sfeervolle houten tafeltjes, veel Tiffany lampen en aan het plafond ventilatoren. (gelukkig blazen die geen wind) Ik zie mannen met verweerde zeemansgezichten en ankertatoeages. Mooie, verwilderde koppen drinken een ‘cerveza’ of eten een hotdog. Naast mij leest een nette man aandachtig de krant, genaamd ‘El Pinguina’. Het enige anachronisme is een Austrian Open tenniswedstrijd van een ‘Williams zusje’ op televisie. Met lokale peso’s betaal ik en geef de glimlachende serveerster haar tip.
Op dag twee hoor ik dat er voorlopig niet ‘getenderd’ mag worden vanwege hoge golfslag. Gelukkig wordt deze ‘eerste indruk’ door de kapitein na een paar uur gewijzigd. Goed begeleidt en voorzichtig stappen we in het bootje. Meteen zitten luidt het devies. Ons tenderbootje wordt door de golven heen en weer gegooid. Gelukkig duurt het maar tien minuten anders weten we meteen wat ‘zeeziek’ zijn is. Vanaf het hoogste stadspunt is het uitzicht mooi. Een jong Chileens stel toont belangstelling voor ons en het cruiseschip. In een geanimeerd gesprek vertellen zij enthousiast over hun vaderland, Chili. ‘De Pisco Sour’, hun nationale drankje moeten we zeker proberen’. Even later proeven we het. Het smaakt heerlijk, als Vodka Lemon.

Aan boord van onze Costa Deliziosa ontmoet ik veel mensen. Ruim tweeduizend gasten zijn aan boord. Zeshonderd Fransen, vierhonderd Duitsers, tweehonderd Italianen en honderdvijftig Spanjaarden zijn in de meerderheid. Verder nog een twintigtal andere nationaliteiten die ons gezelschap kleurrijk maken. Een levendige ‘dorpsgemeenschap’ waar ik iedere dag nieuwe mensen ontmoet. De (eerste) indruk die ik van hen krijg ontstaat razendsnel. Belangrijk om een goede afweging te maken: ‘wil ik iets met die persoon?’

De eerste indruk is belangrijk en stuurt ons gedrag. Mensen gebruiken daarbij graag ‘categorieën’ om anderen (vaak onbewust) in te delen. Legio voorbeelden doen zich op ons schip voor. Bepaalde ‘categorieën’ activeren stereotypen-associaties die we hebben: ‘vrouwen’ zijn gevoelig, ‘cruise-reizigers’ zijn ouwbollig en ‘Italianen’ zijn macho’s. Uit gedrag leiden mensen ook automatisch eigenschappen af: iemand die bij een excursie voordringt is ‘onbeleefd’ en iemand die, tijdens het buffet, veel op zijn bord schept is ‘asociaal’. Uit het gedrag van anderen leiden we soms ook doelen af: een oudere man die aan boord, dineert met een mooie jonge vrouw is een ‘rokkenjager’.

‘Evolutionair’ gezien is de eerste indruk misschien handig, maar we slaan de plank ook mis. Een voorbeeld. Tijdens het diner valt ons herhaaldelijk een vrouw op. Rond de zestig, wit blond haar, opvallend opgemaakt, slecht gekleed en single. Bloemetjes ondergoed schijnt door haar witte legging. Gasten kijken misprijzend en smiespelen. Op een avond zit ze naast ons. Aan mijn slechte ‘oorkant’. Ik heb eigenlijk weinig zin in een gesprek met ‘dat mens’. Maar vooruit… Ze heet Catharine, werkt als arts, psychiater, en vrijwilligster voor ‘Artsen zonder Grenzen’. Ze heeft filosofie gestudeerd aan de Sorbonne in Parijs. Met drie artsen en chauffeur is haar jeep in Libië in oktober 2014 beschoten. Twee collega’s dood en Catharine zwaar gewond. Deze cruise is een cadeau voor herstel! Sjieke kleding heeft ze niet meegenomen en ze voelt zich erg ongemakkelijk aan boord. Dit gesprek vormt mijn ’tweede indruk’. En geloof me, die is anders. Ik voel schaamte voor mijn oordeel dat ik had. Of zoals moeder Teresa het verwoordt: ‘Als je mensen beoordeelt, heb je geen tijd om van ze te houden’. Iedereen draagt ‘schoonheid’ in zich, maar willen we het zien?

De volgende haven gaat het ’tenderen’ niet door. SHIT, wat baal ik. Zware weersomstandigheden maken het risico te groot. Puerto Chacabuco gaat, letterlijk, aan onze neus voorbij. Dus tijd voor een rustig ontbijt. Aan stuurboordzijde van het schip zwemmen walvissen. Veel gasten genieten van het fraaie uitzicht op de ‘spuitende fonteinen’. Dolfijnen laten zich kort daarna zien. Prachtig wat de oceaan op deze (verloren) dag in petto heeft.
‘S middags is een lezing door een Italiaanse Professor. Een Duitstalige presentatie over de bevolking en geologie van Chili. Zijn verhaal en beelden verrijken me. Ik kijk weer met ‘andere ogen’ naar dit bijzondere land. Chris, onze Roemeense vriend, wordt ’s avonds bij de talentenshow tweede, met zijn rock-performance. Ik voel enige trots: het is toch ‘mijn’ maatje…Met Champagne en dans vieren we zijn succes.

In Puerto Montt zijn we de volgende ochtend erg laat aan wal. Eigen schuld. Laat een ’tenderticket’ halen betekent wachten tot je aan de beurt bent. Een luxe dilemma dient zich aan: Het stadje, dat zijn verjaardag viert, bezoeken of de natuur in… In de verte zie ik de besneeuwde vulkaan ‘Osorno’ deels gehuld in wolken. Mijn keuze in makkelijk. Nu nog een taxi. Onze ‘eerste indruk’ komt van pas. De keuze voor een chauffeur is een mix van ‘vertrouwen’, ’tijdsdruk’ en prijs. Voor 110 dollar is hij die middag beschikbaar. Marjo, John en ik genieten vanaf het moment dat hij zijn contactsleutel omdraait. De zonnige rit naar de vulkaan is schitterend. Mooie houten gekleurde huizen, op heuvels gelegen, wisselen zich af met maisvelden en haciënda’s. Op een uitzichtpunt over een blauw meer drink ik koffie. Drie Lama’s kijken me onverstoorbaar aan. De chauffeur stopt in een natuurpark bij watervallen. Helaas, erg druk, maar de natuur is overweldigend. Uiteindelijk, na bijna twee uur is ‘het doel’ bereikt. Op 1250 meter hoogte bevind ik me slechts, halverwege van de 2600 meter hoge vulkaan. Kabelliften nemen het van het asfalt over. Helaas rest ons de tijd niet meer. Het panorama vanaf daar is al schitterend. Enthousiast zing ik: ‘I am on the top of the world, looking down on creation..’ Waarop onze Spaanstalige chauffeur zegt: ’the Carpenters’… ‘Klopt’ zeg ik. Muziek is een universele taal.

In het theater is vanavond een mimespeler. Zonder een woord te gebruiken, spreken zijn houding, mimiek en gebaren des te meer. Het publiek wordt betrokken. Hij beoordeelt snel wie hij op het toneel haalt. Ik zit achterin, met achthonderd man voor me. Ik heb geen zin om (weer) op het podium te staan. Het zaallicht gaat aan. Met een fluitje in de mond zoekt hij vijf ‘vrijwilligers’. Je raadt het al. Hij pikt me er uit…
Welke mensen kiest hij in die ‘split second’? Wat is zijn ‘eerste indruk’, denk ik later in mijn bed. Ach fantaseer ik… Natuurlijk sportieve, spontane, goed uitziende types. Met een glimlach val ik in slaap.

7 reacties

Naar het reactie formulier

  1. Hoi Marjo en Peter,

    Regelmatig neem ik de tijd om de verslagen door te lezen. Het moet verrukkelijk zijn om zo langs culturen te reizen en de gewoontes van andere continenten en volkeren te kunnen opsnuiven. De manier hoe je je observaties beschrijft en illustreert vanuit je belezenheid vindt ik geweldig. Het is fijn om een stukje met jullie mee te mogen reizen op deze bijzonder manier. Ik zie al uit naar je volgende verhaal en misschien levert Marjo daarin ook een bijdrage in de bespiegelingen van jullie twee. Een behouden vaart.

    Waren groet uit Helmond, ook van Miriam.

    • Rinke op 18 februari, 2015 om 22:31
    • Reageer

    Mooi geschreven pap.
    Fijn en mooi om zo te lezen wat jullie allemaal meemaken.
    Ik moet wel lachen om het einde, je hebt vast indruk op ze gemaakt!

    Xxxxx voor jouw en mama

    • Robert Jansen op 18 februari, 2015 om 19:25
    • Reageer

    Haha! Wat een einde! Ik zie het al helemaal voor me.

    • Toinette Blox op 18 februari, 2015 om 15:56
    • Reageer

    Hallo Peter,

    Weer een schitterend reisverslag, geniet met jullie mee,
    Hopelijk geniet Marjo evenveel als jij, misschien van dezelfde of van hele andere dingen,
    Doe haar heel veel groeten,
    Zie uit naar je volgende verslag.

    Groetjes Toinette

    • Mieke op 18 februari, 2015 om 14:43
    • Reageer

    Hoi,

    Weer genoten van je verslag!
    Doe de groetjes aan Marjo!

    X Mieke

    • Jan en Bea Werkhoven op 18 februari, 2015 om 09:22
    • Reageer

    Dag Peter en Marjo,
    Wederom een heel plezierig te lezen verslag van jullie reis. Wat ik vanaf ca. toen minuten geleden niet meer uit m’n geheugen gebannen krijg ? Je gelooft het niet, maar het is jouw (jullie) vriendin Catharine. Die fantastische wereldvrouw van artsen zonder grenzen met haar opleiding aan de Sorbonne.
    Die Catharine die het bereikt heeft tot arts, psychiater en filosofe maar het uiterst moeilijk heeft met haar kledingkeuze. En dat is nu juist dat deel van jouw verslaggeving, wat mijn hersens prikkelt.
    Peter mijn vraag is dan ook, wat voor flora was er geprint op haar ondergoed ??
    Wat het een string met lange kale takken of was het een jaren dertig onderbroek met als versiersel een ruig veldboeket ??
    Het zal toch niet zo zijn, dat Catharine overmand door verdriet vanuit haar verleden haar lingerie “beschilderd” heeft met haar eigen darmflora. ??
    Maanden zal ik geduldig nog wachten om van jou het antwoord op mijn brandende vraag te krijgen.
    Een goed verloop van de reis gewenst en vanzelfsprekend de groeten aan Catharine.
    Jan en Bea en xx voor Peter en Marjo.

    • Marianne van de Ven op 18 februari, 2015 om 08:36
    • Reageer

    Hoi Peter Weer een geweldig verslag. Je schrijfkunst was al goed maar wordt steeds beter. Met was fictieve aanvulling zou je er zo een roman van kunnen maken. Idee?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.