contrasten

Ruim twee en een half uur heeft het geduurd om mijn vorige blog te versturen. Het internet op het schip heeft het tempo van een schildpad in winterslaap. Foto’s toevoegen ‘forget it’! Zelfs om vier uur s’ nachts, de rustigste surftijd aan boord, lukt het niet. Frustrerend, ben ik daarom een blog begonnen? Ik voel heuse verantwoordelijkheid naar mijn lezers. Uiteindelijk in Mindelo, hoofdstad van Sao Vicente, (een van de tien Kaap Verdische eilanden) gaat het bericht on-line. Op dit ‘easy going island’ is free internet paradoxaal genoeg wel snel. Eindelijk…, ik ben opgelucht, mijn positieve humeur hierover kleurt de dag… We slenteren door de kleine stad en dompelen ons onder in de Portugese sfeer. Er waait een stevige eilandwind, de temperatuur voelt aangenaam. Prachtige kleurrijke vissen worden op de vismarkt verkocht. Gelukkig valt de reuk mee. Grote tonijnen, baccalau en manden met sardientjes. De sfeer is gemoedelijk, en heeft een ‘Bob Marley’ gehalte. Met ‘vuistcontact’ begroeten de zwarte jongeren elkaar. Verkopers zijn niet opdringerig. Ons tempo aanpassen aan de ‘no-stress’ atmosfeer die op het eiland voelbaar is, gaat vanzelf. In een cafeetje waar we wat drinken zijn een aantal twintigers. Roemenen, werkzaam op ons schip. Het voelt vreemd. Wij ‘rijke’ wereldreizigers en ‘onze’ bediening, als toeristen samen op een terras. ’s Avonds begroet een van hen mij, nu in ‘werktenue on duty’ bij het theater.

Later, in mijn cabine, reflecteert de spiegel meedogenloos mijn aanwassende buik. De volgende morgen om 8.30 uur sta ik op de loopband en hometrainer. Zo weer 500 calorieën verbrandt! We willen met hetzelfde gewicht aan kilo’s thuis komen…of dat gaat lukken? Marjo is vroeg op bridge-les en ik ontbijt daarom alleen. Nou alleen…! Met het spiegelbeeld van gisteren in gedachte kies ik voor een gezond ontbijt: pruimen, kiwi’s, walnoten, olijven, bruin sneetje brood, en gerookte zalm met ui en kappertjes. Groene thee maakt het licht calorische ontbijt compleet. Wat zou Sonja ervan vinden? Met bord en beker in de hand vind ik een rustig plekje op het zijdek. Op de golvende, volle zee geniet ik van een eindeloos vergezicht. De zon heeft moeite om door de sluierbewolking heen te breken. Zeemeeuwen duiken van grote hoogte de zee in met een vis als trofee. Ik mijmer wat, terwijl ik bewust kauw op kleine hapjes die mijn smaakpapillen verrassen. Heerlijk, waarom doe ik dit thuis nooit? De kiwi’s bewaar ik voor het laatst. Een ‘pool-attendant’ werkt met grote precisie met veger en blik. Voor mij is het dek al brandschoon. Maar met toewijding vindt hij toch nog enkele kruimels. ‘Spik en span’ is het op het hele schip. Vanmiddag rond vijf uur Nederlandse tijd, passeren we de evenaar. We verlaten het noordelijk en bereiken het zuidelijk halfrond. Marjo, een traditie aan boord, is daarvoor vanmiddag ritueel door Neptunus gedoopt. We zijn al ver van huis.

De rest van deze zeedag brengen we door in de sauna en gym. Onze eerste ‘Pilatus’ is om vijven. Een groepsles en ‘zusje’ van yoga. In dat uur voelen we ons ineens tien jaar ouder! Met viertien ‘oudjes’ rekken en strekken we in een te hete gymruimte. De jonge, aantrekkelijke trainster legt de ‘lat en het tempo hoog’. Het is pijnlijk voelbaar in al onze spieren! Voor het eerst voelen we ons ‘bejaard’. Wat protesteert het lijf en kraakt de geest. Hoe afmattend en moeizaam voelt dit! Jezus, wat zijn we stram en stijf… (‘Hij’ had 2000 jaar geleden ook al moeite met Pilatus!) Eenmaal in bed vat ik, die nacht, moeilijk slaap. Ik lig te malen. Een voornemen borrelt, half slapend in me op: thuis in Nederland ga ik gymmen. Als ik aan huis denk schiet er een andere gedachte door me heen. Ik voel verdriet. Lotte wordt vandaag 20 jaar, zonder onze aanwezigheid. Helaas! Fijne dag meisje, ik hou van je!

Deel deze pagina:

Facebook

Twitter

Google

Linkedin

Email