Brazilië

Bij het ontbijt verbazen we ons dat twee tafelgenoten elk drie verschillende theezakjes in hun kopje dopen. Ze kiezen voor een sterke melange. Het blijken voormalige Oost-Duitsers die sinds 1989 vrijheid kennen. Boeiend om hun ervaring van de ‘hereniging’ te horen. Wij gaan ons zometeen ook herenigen, maar dan met Brazilië waar we lang geleden al eens waren.
Recife is de eerste van Braziliaanse steden op het programma. Het ‘Venetië’ van Brazilië vanwege de kanalen en bruggen die de stad doorkruisen. Er wordt weinig Engels gesproken, na lang zoeken kunnen we eindelijk wat euros tegen de locale reaal wisselen. Na internet en koffie (deze volgorde) in een trendy cafeetje, lopen we, zonder te betalen, naar buiten. Direct worden we op ons ‘vergrijp’ gewezen. Met duizend maal excuus betalen we de rekening alsnog. Ja, internet is de verbinding met onze geliefden…Wie denkt er dan aan zoiets banaals, als betalen!

’s Middags met de ‘public bus’ naar het stadje Olinda. Hierdoor meng ik me in het dagelijkse Braziliaanse leven. Direct voor ons zit een jong meisje, door het gangpad gescheiden, van haar moeder. Het meisje zoekt contact met ons. Helaas spreken we geen Portugees. Haar lichaamstaal spreekt echter voldoende: ze lacht, pakt moeders hand vast en zwaait boogjes. Onbevangen stapt ze van haar stoel en knuffelt haar moeder die hier zichtbaar van geniet. Heerlijk zoveel liefde voor mijn ogen… (‘Alles is liefde…’een mooie titel voor een filosofisch blog!) Een kauwgumverkoper deelt in de bus zijn handel uit. Vervolgens haalt hij de pakjes, van niet geïnteresseerden, weer op. Even later herhaalt zich dit tafereel. Olinda is een rustig, op een heuvel gelegen, plaatsje dat door de UNESCO tot cultureel erfgoed verklaard is. Eigenlijk is het een groot openlucht museum. Even weg uit de drukte van de stad en ons heerlijk onderdompelen in gewaande glorie, de Portugese sfeer, de zon en een ijsje.

Een dag later zijn we in Maceio. Een populaire badplaats, omgeven door de oceaan en fraaie lagunes. We mijden er het moderne centrum en kiezen voor het strand. De zon staat loodrecht boven ons hoofd, er heerst een tropisch klimaat. Voor 3 euro huren we twee stoelen en een parasol. Het zeewater voelt warm. Het is heerlijk vertoeven op een van de mooiste stranden van zuid-Amerika. Ik geniet vanuit mijn stoel van fraaie Braziliaanse dames die voetballen op het strand. De doelpalen zijn twee opgestapelde kokosnoten. Ik heb geen ‘opbergdoos’ nodig om al deze indrukken mee naar huis te nemen…Ik laat ze op me inwerken, wat is mijn leven toch rijk.

Salvador de Bahia staat nu op het vaarschema. Een smeltkroes van oorspronkelijke indianen, Portugese kolonisten en Afrikaanse slaven. (Die op de suikerrietplantages moesten werken) Brazilianen zie je daarom in allerlei huidtinten. Een lift verbindt het lagere met het hogere stadsdeel. Voor 6 cent bespaar ik me het vele klimmen. Het rijke, hoge stadsdeel is het mooist. Het uitzicht op de zee is oogstrelend. Naast ons cruiseschip zien we nog drie cruise schepen aangemeerd. Het centrum wordt overspoeld door toeristen! Salvador de stad van 365 kerken heeft er voor iedere dag een. De kerk als centrum van een sociale ontmoetingsplaats. Er hangt een heerlijke (carnaval) sfeer. Op straat spelen diverse djembé bandjes. Prachtig, kleurijk geklede vrouwen in wijde rokken, veelal dikke konten, verfraaien het straatbeeld. Volop wordt er woonruimte te huur aangeboden voor het aanstaande carnavalsfeest. Een Braziliaanse schone spreekt me aan op mijn houding. Ik moet rechtstaan, borst vooruit. Ze begint me corrigerend te masseren. Voelt niet verkeerd, uiteindelijk wil ze wel geld.

Er ligt weer een zeedag in het verschiet. Morgen, twee dagen Rio de Janeiro. Die middag vertoef ik bij het kleine zwembad op het achterdek. Het water is onaangenaam heet, heter dan een bubbelbad! De ‘poolattendant’ meet een temperatuur van 40 graden. Gelukkig wordt besloten om fris zeewater in te pompen. Na het diner vindt aan boord een carnavalsparade plaats. Marjo en ik worden getooid in kleurrijke kostuums van crêpe-papier. Diverse versierde aluminium ‘waskarren’ dienen als carnavalswagens. De rijke stoet, misschien wel honderd feestgangers, trekt door het middenschip. Ondersteund door veel applaudisserende medegasten. Een waar carnavalsfeest. Merkwaardig hoe kleding alleen dit gedrag oproept! Uitgelaten ga ik helemaal uit mijn bol. Gevolg: mijn nieuwe shirt doordrenkt van de inkt van het crêpe-papier.

Die ochtend meert het schip aan in Rio. Het uitzicht op de stad, waar we al eens geweest zijn, is prima. Ik zie de ‘suikerbrood berg’, het grote Christusbeeld en de stranden. Ontbijtend vanaf het achterdek word ik even stil en voel ongemak. Ik drink thee en geniet van mijn gerookte zalm. Door mijn oogharen zie ik in de verte de favela’s (sloppenwijken) op de berghellingen. Het contrast dat ik voel raakt me.

Met een georganiseerde tour bezoeken we de ‘suikerbrood berg’. In twee etappes, met een kabelbaan, naar twee en vierhonderd meter. De drukte en wachttijden kosten me ook ‘bergen’ energie, maar het uitzicht is prachtig. Aansluitend gaan we naar Copacabana Beach. Die avond spettert een Braziliaanse show in het theater op het schip. Marjo en ik zitten vooraan, met risico, dat de dansers ons uit het publiek pikken. En ja hoor, even later dansen we de samba ‘on stage’ voor duizend man. Die avond gaan we met John, onze Deense vriend, en een jong Roemeens stel, met de taxi naar de bruisende jongeren wijk Capa. Heerlijk de zwoele sfeer die er hangt. Op een terras bestellen we het Braziliaanse drankje, caiparinho. Een vodka (van suikerriet) met lemon in een plastiek beker. Het drinkt verfrissend makkelijk weg. Een verkoper legt een vloeipapiertje met vijf pikante pindaatjes op onze tafel. Voor ieder een? Ik bestel twee porties. Een zakje, in de vorm van een ‘stroopsoldaatje’, bevat slechts enkele nootjes meer. Met vijven amuseren we ons. Lachen, kletsen, maar delen ook serieuze levensverhalen. Tegen twaalven lig ik uitgeblust, na te genieten van de indrukken van deze dag.

Onze tweede dag in Rio is de dag van drie keer ‘nee’! Favela’s bezoeken met een locale gids gaat wegens weinig belangstelling niet door. Taxichauffeurs rijden er ook heen, maar zij zijn geen echte gidsen. Helaas! De metro biedt ook mogelijkheid de stad te verkennen. We bezoeken de prachtige bibliotheek van Rio, met 15 miljoen boeken, en krijgen een rondleiding. Dan noteren we onze tweede ‘nee’ die dag. Het honderd jaar oude stadstheater is een juweeltje. Architectuur gebaseerd op het Parijse opera gebouw verleidt ons tot een rondleiding. Helaas, de laatste kaartjes zijn drie minuten geleden verkocht! Morgen kan het weer, zegt de man. Weet hij veel dat we dan weer varen…Een lelijke, moderne kathedraal, met twintigduizend plaatsen, is van binnen gelukkig mooier. Drie tientallen meters hoge glas-in-loodramen zorgen voor een ‘goddelijke’ lichtinval. Het maakt veel goed. Zo ook het Samba Drome, een zes honderd meter lange route met tribunes waar over een paar weken de carnavalsparade voorbijtrekt. Dat hadden we echt graag gezien. De metro moet ons vervolgens naar de Braziliaanse voetbal tempel ‘Maracana’ brengen. Het stadion waar vorig jaar de finale gespeeld is. Helaas de derde ‘nee’. Ondanks 30 minuten geduld verschijnt de metro maar niet: SHIT.

We kiezen ervoor om met een andere metro naar het Ipanema strand te gaan. Inmiddels populairder dan het Copacabana. Maar de vermoeidheid slaat toe. Ik heb zeker meer dan tien kilometer geslenterd met mijn rugzak. Het vergt zijn tol. Ik wil terug naar het schip. Het zal vandaag toch niet de vierde ‘nee’ worden? Stel dat we te laat aankomen! Het schip wacht niet. Eenmaal aan boord verfris ik me in douche, zwembad en bubbelbad. Wat een heerlijk moment na zo’n intensieve dag. Ik voel de vermoeidheid uit mijn benen plaatsmaken voor nieuwe energie. Na het diner willen we de rust opzoeken in de cabine. Onze Roemeense vrienden vieren met vier anderen hun nationale Feestdag. Ze zingen uit volle borst. Marjo en ik worden uitgedaagd. ‘Kennen jullie geen Nederlands lied?’ Met de hand op ons hart zingen voor hen het Wilhelmus. Na hun applaus gaan we dan echt naar de hut. ‘Het was me het dagje wel’, meneer ‘Dröge’…Slaap lekker…Ik zie uit naar de komende twee zeedagen. Effe bijkomen…

Deel deze pagina:

Facebook

Twitter

Google

Linkedin

Email