Anders kijken…

Reizen is mijn manier om ‘wakker’ te worden: de hitte voelt anders, de kou is niet zo als thuis, de mensen klinken en ruiken anders. De wind stoft al mijn zintuigen af en het zeewater spoelt ze schoon. De (zonnebrand) olie helpt mijn ‘vastgeroeste’ gedachtes los te weken. Ik kijk mijn ogen uit. Ik krijg een andere houding tegenover het leven.

Voor mijn ogen verschijnt het kleine Polynesische koninkrijk Tonga. Vanaf het schip zie ik het wit houten Royal Palace. Nog steeds de woning van de koninklijke familie. ‘Coming to America’, met Eddy Murphy, associeer ik vrijelijk. Woont hier ook zo’n kroonprins op zoek naar een bruid? Met muziek en dans word ik uitbundig welkom geheten door de Tongaanse bevolking. Even later zitten we, zoals het lot wil, in een vies motorbootje, waar touw, als ‘redmiddel’, alles bij elkaar houdt. Op weg naar een snorkelplek. Deze eenvoud, charme en spanning beloven wat… Na twintig minuten varen zie ik de contouren van een paradijselijk eiland: witte stranden, kokospalmen en een intiem hemels resort. Buiten ons elven zijn er nauwelijks toeristen. Ik nestel me in een royale bank en bestel koffie. Even later snorkel ik in de ondiepe, turkoois blauwe zee. Overal waar ik kijk is koraal. Honderden meters prachtige fauna en flora. Tropische vissen met felle kleuren maken mijn onderwater ervaring compleet. Dit heb ik nog nooit gezien.

De lunch smaakt heerlijk. Voor het eerst proef ik de zoete aardappel, ‘breadfruit’. Alles smaakt bijzonder in deze ambiance. Een rieten overkapping, houten vloer, wat tafels en stoelen, banken en een hangmat. Het tafelvoetbal, biljart en het zee uitzicht maken deze omgeving af. In de bar bestel ik een koel biertje. ‘Stand by your man’ van Tammy Waynet en kerstmuziek klinken er voor de ‘zoveelste’ keer. Het maakt niet uit. Wat voelt het hier relaxt. Tijdens de wandeling over het eiland, zie ik kinderen spelen. Ze kijken naar ons, lachen en zwaaien. Het is tropisch warm, het heeft een half jaar niet geregend. Zo’n honderd mensen wonen hier. Slechts ėėn diepvrieskist voor gemeenschappelijk gebruik. De onderwijzeres laat met trots haar schooltje zien. Twee klaslokalen, eenvoudige lesmiddelen en veel liefde die ik voel. ‘Greetings from Netherland’ schrijft Marjo op het krijtbord.

Rond drie uur vaart het ‘krakkemikkige’ bootje weer terug naar Tonga. Uitgezwaaid door onze gastvrouw. ‘Atata’ heet het eiland en betekent zoveel als ‘Freedom’. Met weemoed kijk ik om en zwaai naar haar. In stilte verlang ik dat ik die betekenis echt begrijp…

Helaas de volgende zeedag ‘prop’ ik mijn programma weer vol. De verleiding op het schip is voor mij groot. Een lezing over de Maori’s geeft een indruk over de oorspronkelijke bewoners van New Sealand. In het theater ben ik die avond weer ‘on stage’. Ik dans de ‘Haka’, een Maori ritueel: Stampvoeten, gekke bekken trekken en de tong uitsteken, alles om de ‘vijand’ te imponeren. Ik voel de energie en kracht van deze dans. Ik ontvang een daverend applaus van alle mensen die het niet ‘durfden’.

Sinds een paar weken mediteer ik op zeedagen ’s morgens om acht uur. Een boeddhistische monnik Bhante, gekleed in oranje okergeel, begeleidt zijn vader op diens wereldcruise. De ‘meester’ van Bhante heeft hem hiervoor toestemming gegeven. De voertaal bij het mediteren is Frans. Maar ’s middags filosoferen we samen in het Engels. Ik voel me bevoorrecht en dankbaar. Zijn gezelschap, rust en wijsheid brengen mooie inzichten. Het Boeddhistisch gedachtegoed ligt op de ‘vaarroute’ van mijn leven. Weinig plaatsen zijn zo stimulerend voor een ‘innerlijk’ gesprek dan een zich voortbewegend schip. Deze haast symbolische vaart biedt voorwaarden voor een geleidelijke maar diepgaande ’transformatie’.

De Costa Delizioza is een technologisch wonder. Met zoveel gewicht begeeft het zich gracieus over de zeeën. Ik drijf mee met een afwisseling van prikkelende ‘omgevingen en gedachten’. Zoveel maanden op het schip geven me rust. Alsof ik beter in contact kom met emoties en ideeën die voor mij belangrijk zijn. Thuis is het soms lastig die te ‘ontdekken’. De meubels houden me ‘onveranderlijkheid’ voor, omdat zij dat ook niet doen. De statisch, huiselijke omgeving kluistert me misschien teveel aan de persoon die ik in het dagelijks leven ‘ben’. Gehecht aan zekerheid, erkenning en mijn ego. Hoeveel ‘inzichten’ zijn in mijn leven al voorbij ‘gedreven’? Hoeveel gebruik ik er? Een enkel keer heb ik met Marjo een ‘aanvaring’. Wil ik dan mijn ‘gelijk’ of wil ik ‘geluk’? Ik kan niet genieten van een weelderige tropische tuin of fraai vergezicht als ik in mijn relatie wrevel en onbegrip voel. Ik realiseer me dan de betrekkelijkheid van al de luxe die me omringt. Zodra onze ruzie of onenigheid is bijgelegd kan ik pas weer genieten.

In de verte ligt Auckland de hoofdstad van Nieuw Zeeland. De Nederlander Abel Tasman heeft het land ontdekt. De stad met anderhalf miljoen inwoners is bekend als ‘City of Sails’ omdat er zoveel jachten liggen. De skyline tekent zich af tegen de horizon. Wollkenkrabbers en de Sky Tower. Het contrast met de eilanden is groot. Een ‘geciviliseerde’ westerse stad ligt voor me. Onze boot meert aan slechts op twee minuten lopen van het bruisende centum. Het heeft iets van ’thuiskomen’. Heerlijk om weer te internetten en facetimen met de kinderen. Goed nieuws, ons middelste meisje heeft haar examen gehaald. Buiten kom ik mijn monnik vriend en zijn vader tegen. ‘Incognito’, want hij wil niemand shockeren. Het uitzicht vanaf de Sky Tower, met 328 meter het hoogste gebouw van het zuidelijk halfrond, is adembenemend. Ons schip lijkt nietig in vergelijking met de kantoorgebouwen. Ik besluit de vrije val van tweehonderd meter over te slaan. Een hele overwinning om eens ‘nee’ te zeggen! In de fraai aangelegde tuinen in ‘Auckland Domain’ het oudste park in de stad, wandel ik tussen de prachtigste bomen. In Devonport ben ik onder de indruk van de prachtige koloniale houten huizen. Een Nederlandse jonge vrouw die we ontmoeten woont er een klein jaar. Haar enthousiasme is veelzeggend. Onze weinig spraakzame gids daarentegen doet mijn beleving aan de stad te kort. We zijn er anderhalve dag en wil me helemaal ‘laven’. Ondanks haar ‘passiviteit’ blijft Auckland een fantastische stad. Een plek om zeker eens terug te keren.

Op de avond van ons vertrek uit Nieuw Zeeland is de hemel helder. Op volle zee zijn de lichten aan de boegzijde gedoofd. De professor geeft uitleg over het ‘south cross’, de tegenhanger van onze poolster. Veel mensen kijken naar de sterrenhemel. Ik zoek de professor maar zie hem niet. Ik wil, zoals vaak, uitleg over wat ik zie. Via de intercom kan ik zijn toelichting over de ‘sterrenstand’ niet volgen. Wanhopig staak ik mijn pogingen en laat het los. Het is ‘aardedonker’ op zee, geen ‘lichtvervuiling’. Ik kijk naar de hemel. Zoveel sterren. Ik zie prachtige sterrennevels. De lichtintensiteit van zoveel sterren duizelt me. Wat is het toch bijzonder wat ik zie…

Ook dagelijks is er zoveel te zien als ik maar wil. Als ik die ‘andere kijk’ eens wat meer in mijn ‘eigen omgeving’ zou gebruiken. Thuis denk ik weleens dat alles wat interessant is aan mijn buurt al ontdekt is. Het lijkt dan ondenkbaar dat er nog iets nieuws te vinden is op een plek waar ik al zo lang woon. Wat zou het kosten wanneer ik eens vaker omhoog kijk naar de schitterende sterrenhemel en bewonder wat daar flonkert boven mijn hoofd?

Thuis gaan kijken met ‘andere ogen’. Alsof het nieuw is, alsof ik er nog niet geweest ben. Zodat mijn wereldcruise ook daar zijn vruchten afwerpt. Ik hoop wanneer ik terug ben dat ik genoeg magie heb verzameld om ook de betovering in mijn dagelijkse werkelijkheid te kunnen zien…

Deel deze pagina:

Facebook

Twitter

Google

Linkedin

Email