Alles is Liefde…
Ik denk aan het jonge meisje in de ‘public bus’ naar het Braziliaanse stadje Olinda. “Ze lacht, pakt moedershand vast. Onbevangen stapt ze van haar stoel en knuffelt haar moeder die hier zichtbaar van geniet. Heerlijk zoveel liefde voor mijn ogen…”
Tijd voor een filosofisch Blog. Een van mijn inspiratiebronnen is Eric Schneider, met zijn beschouwingen op het leven weet hij mij steeds te raken. Allereerst een wellicht zeer lastige vraag: ‘Wat is de bedoeling van het menselijk leven?’ Ik hoor je denken:’welke kant gaan we nou op?’ Of nog zo eentje…’Wat is jouw bedoeling van je leven?’
Velen, waaronder ik, zoeken het geluk maar we weten nauwelijks wat we precies zoeken.In ieder geval willen we gelukkig zijn en het lijden vermijden. Op zich een mooie invulling van het levensdoel (Mijn ‘voorlopige’ invulling vind je op de site bij gelukkig zijn)
Als gelukkig zijn het doel is…, is de volgende vraag ook niet onbelangrijk: wat voor maatschappij past hier dan bij? (En leven we in zo’n maatschappij?)
Is dat in 20 jaar onderwijs klaargestoomd worden voor het werkzame leven? Of een ‘economie’ gebaseerd op louter ‘opbrengst’ denken, werken en aan het einde pas genieten? Of een maatschappij met de idealisering van alleen maar ‘economische’ groei, in plaats van welzijn? Ik denk dat die weg te veel leidt tot een soort van ‘slavernij’! Volgzaam, plichtsgetrouw focussen op presteren, winnen en concurreren tot we omvallen door burn-out of hartfalen.
Willen we leven in een maatschappij waarin we te veel zinloze dingen produceren om onze consumptieve mateloosheid ‘te voeden’? Een maatschappij waarin individualisme ons voert tot aan de rand van morele onverschilligheid. Een maatschappij waarin ‘Ik’ denken, ‘Ik’ belang, ten koste gaan van ‘wij’ denken, betrokkenheid en mededogen. Gelukkig stel ik alleen maar de vragen, niet suggererend dat ik de wijsheid van de antwoorden heb. Maar ik denk dat onze ‘vrijheid’ begint met onze bewuste overweging.
Willen we in die rat-race van zo’n maatschappij leven? Waarin presteren, consumeren en een dik ‘ego’ centraal staat. Ik ben bang dat deze zaken slechts tijdelijk bevredigende prikkels zijn en geen écht geluk. Misschien herken je het volgende in sommige van je (vroegere) wensen: ‘Zolang je niet hebt wat je nastreeft ben je ongelukkig door het gemis en zodra je het wel hebt door de verveling’. Wie neemt er nog tijd voor een goed boek, regelmatige reflectie en soms eens een ‘dapper’ gesprek? ‘Zapgedrag’ en een ‘Quickfix’ weerhouden ons van zelfbewust kiezen.
Misschien is een ander perspectief van de bedoeling van het leven wel ‘liefde’. ‘Alles is liefde’ zong Bløf al. Gaat het daar niet om? Ik doel nu even niet op de emotie liefde, het gevoel van vlinders in de buik. Maar liefde als ‘bewustzijnsvorm’. Zijn we als baby niet geboren met liefde? Hebben we onze angst veelal niet aangeleerd. Ik betrap me er zelf soms op: Zal ik dat wel te zeggen? Wat zal de ander vinden? Kom het niet confronterend over als ik…? Misschien kunnen we bewuster kiezen voor ‘zelfacceptatie’. Door soms iets meer liefde voor onszelf en anderen, te voelen en voeden. Iedereen wil toch wat meer toekomen aan zichzelf?
Kijk eens in de ‘spiegel’ voor de volgende,ongebruikelijk,vraag: Als ik een liefdesrelatie met mezelf zou hebben, zou ik dan blijven of weggaan? Ik denk dat veel ziektes beginnen bij niet ‘jezelf zijn’ of ‘jezelf niet accepteren zoals je bent’. Als je dan vervolgens doet wat je niet wilt ontstaat er negatieve energie. Je ‘vergiftigt’ jezelf en je omgeving. Die energie heeft ook consequenties: voor planten, dieren, lucht, zee, kortom onze hele natuur. Zoals de verdorde natuur toen de foute leeuw in de Lion King aan de macht was. De energie die we uitstralen beïnvloedt alles! Misschien is de grootste vervuiling niet de CO2, maar de negatieve energie van doen wat we niet willen? Wanneer we doen wat we niet willen en niet-doen wat we wel willen verkiezen we wanklank boven muziek. De atmosfeer laadt zich dan met deze negatieve angst-energie.
Mijn probleem is meestal niet dat ik niet weet wat ik wil of wie ik wil zijn. Het zit veel eerder in mijn afwezigheid aan moed om ernaar te handelen. Misschien kunnen we ‘groeien’ door wat meer mildheid, acceptatie en liefde voor onszelf en de ander. Laten we ons eens vaker afvragen: is wat ik doe een uiting van lief
de?
Volgens mij is de liefde die we uitstralen misschien wel de grootste bijdrage die we aan het leven kunnen geven. Hoezo recessie? Er is liefde in overvloed. Mijn weg naar geluk loopt niet van anderen naar mij, maar van mij naar anderen. Zo eenvoudig is het. Liefde is een complimentje geven. Liefde is de ander waarderen. Liefde is hand in hand lopen. Liefde is een glimlach tonen.
In het prachtige operagebouw van Buenos Aires zie ik een marmeren beeld van de godin der liefde Venus met haar zoon Cupido die elkaar liefdevol omarmen. Hoe toevallig kan het zijn! In de bus naar Olinda zag ik de liefde tussen het meisje en haar moeder. ‘Alles is liefde’: misschien is dat wel de bedoeling van het leven.
1 reactie
Wat een inspirerend verhaal !!